Wat gebeurt er als we ons huis verlaten en naar buiten gaan? Ondanks de bescherming van zonnebrillen, koffers, honden, walkmans, doelen, bestemmingen etcetera komen we onszelf tegen in een moment van onverwachte kwetsbaarheid, zelfs in onze eigen gesloten en bekende omgeving.

Begeleid door mijn nieuwe, nerveuze hond begon ik mensen te zien die ik nooit eerder had gezien. Een jongen die in zichzelf kletste of een vrouw met een gek loopje. Ze leken daar voor altijd te zijn geweest, verborgen als schaduwen, zichzelf lossnijdend van de omgeving. Het gold ook voor de gebouwen, zoals een ziekenhuis dat gesloopt zou gaan worden in mijn buurt, de laatste sporen van licht die uit de ramen stroomden. Een vaag bouwterrein eromheen, hekken met gaten, dakloze mensen of krakers huisden daar een tijdje binnen, zolang het mogelijk was.

Een van de andere acties die ik ondernam was stalken; een manier voor mij om een verbinding aan te gaan met een volslagen onbekende, beschermd door zijn hond. Ik ‘ontmoette’ hem week in week uit op de trein naar mijn werk als redacteur van een daklozentijdschriften omdat zij een substantieel onderdeel waren van een dagelijkse route van mij, besloot ik om hen een nog duidelijke rol te geven.
Het readymade ‘handwerkje’ van de twee pinguïns, die naast een wak in het ijs staan, verbeelden het gevaar van het buitenleven, de afhankelijkheid van de baby van zin moeder. Als je niet leert hoe je moet overleven, ga je dood in deze wereld.’