vogels
vogels
vogels
momenten in de regen
ontmoetingen met mensen in mijn nieuwe dorp Loenen aan de Vecht
ik droeg een pet en de ganzen staken over, boze automensen in een lange rij
't huis te vraag is zo'n plek waarvan iedereen het gevoel heeft dat hij of zij het heeft ontdekt geheim t hek stond open
Promo Lalalanding is begonnen!
Nieuwjaarsduikersnostalgie
mist is onhandig in het verkeer maar mooi als je wandelt
ik stel me een balkonscène voor
Over discriminatie, slechtbedoelde grappen, en de openbare ruimte.
Ik loop achter een man met een maatstok in zijn kontzak.
Een kleine observatie van spelende buurkinderen op 1 april.
Bergop wandelen, beetje klimmen, kuiten spannen, buiten adem.
Over een winterwandeling in het land rond Kleve, een armzwaai in de lucht tekent wazig een bestemming.
Een hoek kan hier tot grote verrassingen leiden.
Dragen we stipjesjurken als een symbool van het einde van de zomer?
In de trein op de terugweg van een reis naar Berlijn passeren we een typisch Duitsig bouwsel op een rots op een hoge heuvel.
Tijdens het rennen denk ik vaak aan schrijven. Ik denk aan een gedachte die ik had tijdens het wakker worden.
Het was vroeg in de ochtend en op weg naar mijn werk begon de wind op te steken.
Wekelijks blog ik over vliegen op vrijdag.
Elke vrijdag blog ik over vliegen in aanloop naar de schrijffase van mijn derde roman Lalalanding dat in 2020 verschijnt bij uitgeverij Querido.
Met de trein vertrokken we na een wonderschone week in Berlijn. Uitgezwaaid door de moeder van mijn man, met Duitse Kuchen in onze magen, de middag was nog jong. Buiten was de wind weer opgestoken.
Overal is water en uit de lucht die ik vroeger hemel noemde valt flink wat. Ik loop naar mijn studio. Lekker vroeg, het alarm op mijn mobiel hoor ik zoemen in mijn tas.
Om de bloedmaan goed te kunnen zien, fietsten we sneller dan het licht. 'We moeten weg. Over een paar minuten komt de maan op in het zuidoosten.'
Overal liggen keuteltjes aan de rand van het bospad. Een klein dier heeft zijn sporen in de natuur achtergelaten.
Ik zou van een menhir kunnen houden als van een mens, zeg ik tegen mijn man. Dat weet je. Hij knikt. Ooit legden we in Drenthe precies tegelijk onze handen op een hunebed. Zoals twee ouders die hun kind een welterusten wensen. Wende in Wéris.
Eeuwige slaap, zou het bestaan? Ik staar naar de opgerolde blaadjes van een fijne groep groene varens rondom een grafsteen. Begraafplaats Huis te Vraag is een oase. Ergens in Amsterdam Zuid ligt de geheimzinnige plek verscholen achter een hoog hek. Een sloot omringt deze monumentale ode aan de natuur. Je moet het kennen om er te kunnen komen. Via via.
Ik meen me te herinneren dat het die dag sneeuwde, op het schoolplein hoorde je het knerpen van de laarzen en iedereen bekogelde elkaar met sneeuwballen.
Wanneer de lucht roze en rood kleurend aan jou, slaapdronken ochtendwandelaar, bekent dat de dag nog moet beginnen.
Eerste blog van het jaar over het eerste ding dat je samen doet op de eerste dag. Een zin: hij was de ganzen gepasseerd en eentje was uit het water gekomen.
Getrouwd op dinsdag 15 augustus op Texel lieten mijn kersverse man en ik ons meeslepen door de folklore van het eiland en bezochten de knuffellammetjesboerderij.
Makkelijk voor de critici om de aflevering van gisteravond, de slotaflevering van zomergasten af te kraken. Ik zit er ook elke week klaar voor, Mac op schoot, tv aan, en vooral het eerste uur is het prijsschieten.
Nostalgie kun je dragen als een zomerjurk van korenblauw katoen gekreukt.
Op weg naar de studio kom ik andere vroege vogels tegen. Nu het weer zo wisselt, kun je aan de kledingkeuze van de mensen het karakter aflezen.
Op weg naar werk achter een vreemde aanlopen, wie doet dat? Aan de hand van attributen, een koffer, een mooie winterjas aflezen wat voor werk hij doet. Gevaarlijk?
Het is bijna dierendag, en op weg naar mijn atelier passeer ik veel huisdieren, een wit katje zit gevangen achter glas met grote ogen naar vogels in een boom te staren.
Wanneer je haastig door de regen loopt, word je sneller nat. Wie het weer tot onderwerp maakt lijkt gedoemd om te vervallen in pseudo aforistische kapriolen, verbale producten van bedenkelijk allooi.
Toen we gingen lopen en de weilanden rondom ons vriendelijk onder de ijle mist van hun leegte getuigden, greep het vlakke land me gewoonweg aan.
En dan loop je zacht, je sluipt (weer) als een schoolkind zonder zorgen op de vrije zaterdag.