Trio
Blog over Adoptica, ochtendgedachte, een zin tegenkomen in notities.
Blog over Adoptica, ochtendgedachte, een zin tegenkomen in notities.
collecting personal notes is close to becoming an archive
Over hallo in het Litouws en snoepjes in supermarkten.
Over Litouwen, identiteit, een land bezoeken dichtbij de oorlog.
ik droeg een pet en de ganzen staken over, boze automensen in een lange rij
zou mijn leven anders zijn gelopen als mijn ouders hadden geluisterd naar een oom van mijn vader die ambassadeur was in spanje en mij een doos olieverf gaf omdat hij vond dat ik talent had en ja het merk was talens
ik schreef over de emotie en je voorbereiden op een teleurstelling rond de us verkiezingen
Lezen is niet leuk was het mantra van de televisieuitzending van 'Dit is M'.
schrijven met je tanden klinkt leuker dan het is gisteravond trakteerde ik mezelf op een avondje filmkijken op tv
was mijn handschrift vroeger anders dan nu vraag ik me af nu ik onderzoek doe naar een manier om van taal en tekenen meer een eenheid te maken
Over discriminatie, slechtbedoelde grappen, en de openbare ruimte.
De storm heet Dennis, het tasje Gucci. Een blogje over namen.
Over ergens tijdelijk zijn en niet meer weg willen. Parijs dit keer, ja.
Dragen we stipjesjurken als een symbool van het einde van de zomer?
Over storm en gedrang gesproken; dit was het weekend van de protestmarsen in Amsterdam. Zaterdag de internationale vrouwenmars, en gisteren de klimaatversie.
En weer was ik niet van plan om televisie te kijken. Vrijdagavond, acht maart, vrouwendag nota bene. Zappend zoeken naar een kwaliteitskanaal kwam ik uit bij Leaving Neverland.
Lastig om voor mezelf toe te geven dat ik gisteravond met tegenzin het eerste halfuur van het televisieprogramma Zomergasten zat te kijken.
De magie van zich een perfecte partner wensen (fotomodel Schiffer), en deze in de gang na afloop van de bijna ontknoping van de film (na zelf te hebben verwezen naar de wet van de goede afloop in romantische films, ja... tot aan het einde kan er van alles gebeuren), tegen het lijf lopen in het 'echie', het ontroert me toch weer tijdens het kijken.
Weet je, de pietjes op het sinterklaasjournaal doen me ergens aan denken: de zeven dwergen, ja, die uit het sprookje Sneeuwwitje, beetje Westers, en we kennen allemaal vooral de Disneyversie. Misschien is dat juist wel leuk.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Mislukte foto's bestaan niet De oude en de nieuwe zalen van het Fotomuseum in Den Haag zijn tot tien september van dit jaar gevuld met het werk van de Haagse fotograaf Gerard Petrus Fieret. Een overdonderende hoeveelheid analoge afdrukken van een hyperproductief kunstenaar. De man was een bekende Hagenees, fluistert de vriendin die mij vergezelt. Ze woont zelf al lang in het Haagje.
Katia Mann werd geboren als Katharina Hedwig Pringsheim op 24 juni 1883. Ze stierf als Katia Mann op 25 april 1980. Ik denk aan haar geboortedag, de baby die ze was, de schrijversvrouw die ze werd.
Over sommige Imbolc aspecten verschillen de meningen, op welke dag vier jij het, en waarom? Symbolische schoonmaak, spullen verbranden, reinigen, kaarsen in je haar, het mag allemaal.
Over stemmen in Amerika en hoe het is om te kiezen tussen Bernie en Hillary en je online identiteit te relativeren.
en toen stond de vrouw toch met tranen in de ogen voor het laatst in de tuin naar het huis van haar ouders te kijken
dan verdwijnt iemand voorgoed uit zicht - uit jouw zicht - zeg dat even voor de duidelijkheid - daarginds doemt hij op steekt over op het moment dat jij twijfelt over richting - ook oversteken is te simpel - hij verdwijnt weer
Boekenbal: een schrijver die kan zingen is als een schrijver die kan springen en een schrijver die de dingen naar zijn hand zet.
Aan het woord arbeid kleeft een vaak wat beladen geschiedenis en omdat ik hierboven al typend slechts een persoonlijk verslag maak van mijn aan arbeid gerelateerde dingen, beken ik dat voor mij arbeid hoogst persoonlijk is.
In Zwitserland heb ik al een tijd interesse, mag ik zeggen heel mijn leven?
En dan loop je zacht, je sluipt (weer) als een schoolkind zonder zorgen op de vrije zaterdag.