Perspectief
Alles is een kwestie van perspectief. Ik worstel ermee. Het scheelt enorm of je een verhaal in 'de ik' of in 'de hij' vertelt.
Alles is een kwestie van perspectief. Ik worstel ermee. Het scheelt enorm of je een verhaal in 'de ik' of in 'de hij' vertelt.
Blog over Adoptica, ochtendgedachte, een zin tegenkomen in notities.
Mooi essay over Emily's Le Livre
Over handschrift en schrijven online
collecting personal notes is close to becoming an archive
't huis te vraag is zo'n plek waarvan iedereen het gevoel heeft dat hij of zij het heeft ontdekt geheim t hek stond open
ik schrijf in het Engels en blog er nu over in het Nederlands
schrijven met je tanden klinkt leuker dan het is gisteravond trakteerde ik mezelf op een avondje filmkijken op tv
was mijn handschrift vroeger anders dan nu vraag ik me af nu ik onderzoek doe naar een manier om van taal en tekenen meer een eenheid te maken
net mijn manuscript naar mijn redacteur gestuurd, maar dit terzijde, ik had een deadline voorgesteld, negen september, en begon op negen juni met het in elkaar steken van de moederversie van mijn derde roman
Op 12 september is het Nederlandse Indepentdent Bookstore Day.
Of ik over locatie wil nadenken en iets wil delen? De journaliste wil een leuk stuk over me schrijven in het Schrijvers Magazine.
In maart schrijf ik in Parijs aan mijn derde roman Lalalanding.
In Parijs schrijf ik brieven aan mensen die ik meestal online heb ontmoet.
Vandaag kom ik een notitie tegen over Marie-Antoinette.
Over ergens tijdelijk zijn en niet meer weg willen. Parijs dit keer, ja.
In Parijs de hele maand september op locatie-onderzoek voor roman nummer drie: Lalalanding.
Geplaagd door personages...
Of ik ben superdirect, een advies die ik ooit kreeg van een muzikant met een band: zeg gewoon tegen mensen dat ze je boek moeten kopen! In de muziekwereld is dat de normaalste zaak van de wereld. Waarom niet als je schrijft? Goed, doe ik het meteen, bij deze dan!
NATUURLIJk maakt een schrijver lijstjes van te vaak gebruikte woorden. Bij de les blijven, heet dat, voordat het te laat is.
Over 'echt' en wat 'onecht' is, kan ik hele boeken schrijven. Ik doe het niet. Nog niet. Ik wil meer (kilo)meters hebben staan op mijn schrijversteller.
Tijdens het rennen denk ik vaak aan schrijven. Ik denk aan een gedachte die ik had tijdens het wakker worden.
Over een voicemail bericht en schorre stemmen, hoesten, een benauwd vadertje, liefde en empathie.
Laatste gastblog door neerlandicus Guus de Bakker die eerder prachtige stukjes schreef over zijn leeservaringen met mijn roman De kuur. Deze laatste keer schrijft hij over de personages.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Voor de vijfde keer schrijft Guus de Bakker, voormalig docent Nederlands, over mijn tweede roman De kuur. Hij schrijft dit keer over personages in een wereld van woorden.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Driedelige blogserie over het schrijven van Lichtblauw, een radiohoorspel (30 minuten) in opdracht van het Letterenfonds en AVROTROS.
Guus de Bakker, voormalig docent Nederlands, las De kuur en schrijft een aantal maal een blog! Door close-reading komen we in het hoofd van een enthousiast lezer.
Voor de tweede keer neemt gastblogger en voormalig docent Nederlands Guus de Bakker ons mee op een close-reading avontuur van De kuur.
Katia Mann werd geboren als Katharina Hedwig Pringsheim op 24 juni 1883. Ze stierf als Katia Mann op 25 april 1980. Ik denk aan haar geboortedag, de baby die ze was, de schrijversvrouw die ze werd.
Lezen en schrijven is een spel van verdwijnen en verschijnen. Verdwalen in de tijd.
Vandaag is het Independent Bookstore Day, een internationale viering van de onafhankelijke boekhandel.
Als schrijver ben je tot over je oren verliefd op je personages, zou het echt? Er is iets met mijn oren, daarover de komende tijd meer, veel meer. Ik heb elfenoren.
Op 12 augustus 1955 overleed Thomas Mann. Hij schreef prachtige boeken. In De toverberg komt de dood met mooie woorden tot leven.
Mooi versus lelijk. Welke woorden mag je niet gebruiken?
De leesclub eindigde fraai met een puntgaaf lied dat beide boeken verbond, over een hond, in mijn boek 'echt', in het andere 'imaginair'.
De avond begint en het gesprek gaat over bloed, zweet en tranen, het maken van een roman. Debuteren. Methodiek, valkuilen, proces, schrijversgeluk.
Honderd woorden over dagelijkse dingen uit leven van schrijver en kunstenaar, omgang met mensen dieren en dingen.
In honderd woorden een deel van mijn (werk) dag.
ik zit rechtop in mijn logeerbed, laptop op schoot. is slapeloosheid en creativiteit een nieuw power duo?
Op uitnodiging van het Letterenfonds en Jonas Kooyman, organisator van Shut Up and Write, nam ik deel aan de opening van de derde serie.
Schrijf je gewoonlijk met potlood? Dan is het tijd om de laptop te gebruiken. Gek genoeg associeer ik handmatig schrijven (met potlood) met het ontwerpen van een schets, puur door het materiaalgebruik. De schrijver is dan (even/ook) kunstenaar, een tekenaar; de tekst ontstaat teken voor teken, letter voor letter, woord voor woord, direct en tastbaar is het contact tussen hand en papier.
De rol van de twee broers aan het begin van de roman De toverberg (Thomas Mann, 1924) is ambigu. De kenners van dit verhaal zal het beeld van de moeder van de twee ongelukkigen misschien zijn bijgebleven.
Mijn Word spellingscorrector merkt 'hippigheid' aan als een fout, en geeft de woorden 'happigheid' en 'kippigheid' als alternatief.
Behalve het hardop uitspreken van een zin, rondlopen om de zin in je lichaam te voelen indalen, kan je met je ogen zonder geluid een zin op een muur schrijven, of in de lucht. Een nieuwe tak van sport wellicht, luchtschrijven.
Bij de brief een kleine instructie om het werk een dag lang in de hotelkamer op te hangen. Ik deed het, echter even, zag namelijk dat de grote vellen geniet zich meer leenden voor een rustige contemplatie van mijn kant en vertrouw aan de lezer van dit blog beelden toe van een haasje aan de voeten van een grote man, terwijl ik met mijn rugzak op de bergen introk voor een wandeling in de ijlste lucht waar je adem van gaat stokken.
Ik was bekaf van het wand’len, en had net als de andere gasten in de andere kamers mijn bergschoenen op de rubberen bergschoenmat gelegd, buiten mijn hotelkamer, op de gang.
Aan het woord arbeid kleeft een vaak wat beladen geschiedenis en omdat ik hierboven al typend slechts een persoonlijk verslag maak van mijn aan arbeid gerelateerde dingen, beken ik dat voor mij arbeid hoogst persoonlijk is.
In Zwitserland heb ik al een tijd interesse, mag ik zeggen heel mijn leven?
Laat ik het eens proberen, was mijn insteek, toen ik hier neerstreek, in de OBA, also known as Openbare Bibliotheek, de centrale, aan het IJ, op een fauteuil (grijs) met veel ruimte voor extra opbergacties.
Onlangs besteedde ik een hele dag uit mijn leven online. Ik had een speciale reden: op 2 december was het precies een jaar geleden dat ik begon met mijn eigen blog.
Mag je ontroerd zijn door iets wat iemand je vertelt over een boek dat je nog (bij lange na) niet geschreven hebt? Weet ik nog precies wat ik aan hem vertelde?