zet een stem op
serie blogs over de stem
serie blogs over de stem
ik stel me een balkonscène voor
schrijven met je tanden klinkt leuker dan het is gisteravond trakteerde ik mezelf op een avondje filmkijken op tv
Over discriminatie, slechtbedoelde grappen, en de openbare ruimte.
Emily Kocken is één van de storytellers tijdens Mariëlle Videler's Bird Bath expositie bij Lumen Travo Gallery in Amsterdam
Over de soundtrack van Little Women.
Ingekorte versie van mini-lezing samen met Thijs Lijster op het Noorderzon Festival for Performance Art in Groningen op 24 augustus 2019.
Naar aanleiding van het nieuws over de aanslag in Sri Lanka, dacht ik na over de doden. Ik lees dit blog voor op mijn nieuwe podcast, zie link in tekst.
Over de klimaatmars en een fictieve situatie in een schooklas.
Over de klank van de cello is me nog nooit iets gemeens ter ore gekomen. Iedereen is er verliefd op. Een nieuwe epidemie lijkt te zijn uitgebroken, de mensheid lijdt aan cellofilie. Er heerst een algemene opinie over de cello, de klank is warm, en doet denken aan een menselijke stem.
Hij is overleden, mijn oude vadertje. Ik heb inmiddels tientallen malen aan mensen een appje gestuurd: 'Het zat eraan te komen.' Ik was voorbereid op zijn dood.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Voor de vijfde keer schrijft Guus de Bakker, voormalig docent Nederlands, over mijn tweede roman De kuur. Hij schrijft dit keer over personages in een wereld van woorden.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Behalve het hardop uitspreken van een zin, rondlopen om de zin in je lichaam te voelen indalen, kan je met je ogen zonder geluid een zin op een muur schrijven, of in de lucht. Een nieuwe tak van sport wellicht, luchtschrijven.