Aandacht

 
Applaus! Tijdens een aantal momenten van zijn optreden barstte het los. Een wolkbreuk, het regenwater kletterde op de grond. Het klonk hem als muziek in de oren. Het publiek ging staan. Zijn publiek. Opgelucht. Opgetogen. Als kinderen, zo blij. Ja, kinderen, net als hij. Het kind dat zijn bord met eten anders keihard tegen de muur keilde, gedroeg zich ineens als een welopgevoed exemplaar. Correct. Voorbeeldig.
 
Aandacht.
 
Voor wie het nog geraden had: ik schrijf over de toespraak van Donald Trump die hij onlangs hield voor het congres, zijn eerste officiële, zo heet, en ook ik liep eventjes in de val. De adem inhouden. Een soort van opluchting.
 
Aandacht is verslavend.
 
Miljoenen schrijven op dit moment precies hetzelfde over de eerste ‘so-called’ normale toespraak van de Amerikaanse president. Dat weet ik zeker. Ik maak mij weinig illusies over originele analytische capaciteiten van mijn kunstenaars/slash/schrijversbrein maar op de mobiele opiniepagina van de New York Times las ik net een mooie, grappige analyse. En verontrustend. In het kort komt het erop neer dat de president aardig gevonden wil worden, wil scoren qua kijkcijfers, kortom, als een mediamonster denkt, voelt, functioneert. Dat wisten we natuurlijk allang. Hij sprak echter dezelfde wens uit namens een gestorven oorlogsveteraan uit. Beschreef hoe de gestorvene vanuit de hemel op hem neerkeek en zijn kijkcijferige zegeningen telde. Deze wereldleider slaat alle planken mis die er mis te slaan zijn.
Ja, van de weeromstuit ga ik lelijk schrijven.
 
Attentie!
 
Maar. Het kan erger. Een stuk erger. Lelijker. Let maar op.
 
 
Het stuk van Anna North vind je op de website van de New York Times.
 
Of google even ‘Donald Trumps Obsession With Applause’, en als je toch bezig bent, vul andere namen in. Kan interessante clues voor de toekomst opleveren.