maan
nu is de maan vol en ik mediteer
nu is de maan vol en ik mediteer
De jonge schilder heet ook Rembrandt
Over bomen en troost
Alles is een kwestie van perspectief. Ik worstel ermee. Het scheelt enorm of je een verhaal in 'de ik' of in 'de hij' vertelt.
Blog over Adoptica, ochtendgedachte, een zin tegenkomen in notities.
over spullen weggeven die je dubbel hebt
about bobcats and tiny forests in Massachusetts
Over handschrift en schrijven online
collecting personal notes is close to becoming an archive
Over hard werken als kunstenaar en schrijver zijn de meningen verdeeld.
vogels
Over hallo in het Litouws en snoepjes in supermarkten.
Over Litouwen, identiteit, een land bezoeken dichtbij de oorlog.
momenten in de regen
1 maart
mijn eerste tuin vol voorjaarstekens hier imbolc vieren de eerste scheuten was een droom moet je nu eens kijken
hallo daar nieuwjaarsdag
Emily in Paris en Lalalanding
ontmoetingen met mensen in mijn nieuwe dorp Loenen aan de Vecht
is het constructief? woede. een woord waar ik meteen vlammen bij zie
mist hangt verliefd om de struiken in de tuin ik hoef nergens heen vandaag werk ik thuis loenen aan de vecht
ik droeg een pet en de ganzen staken over, boze automensen in een lange rij
't huis te vraag is zo'n plek waarvan iedereen het gevoel heeft dat hij of zij het heeft ontdekt geheim t hek stond open
vrijdag
ik schrijf in het Engels en blog er nu over in het Nederlands
Over de vrouw van en de vrouw in oorlogsfilms een paar gedachten
Opa's en oma's laten opdraven op tv omdat het nog kan
herdenken is herinneren
over meisjes en paarden en Lalalanding
serie blogs over de stem
Nieuwjaarsduikersnostalgie
mist is onhandig in het verkeer maar mooi als je wandelt
ik zit in de ruimte die ontstaan is door de stilte ik zit in de ruimte die ontstaan is door de stilte ik zit in de ruimte die ontstaan is door de stilte ik zit in de ruimte die ontstaan is door de stilte
zou mijn leven anders zijn gelopen als mijn ouders hadden geluisterd naar een oom van mijn vader die ambassadeur was in spanje en mij een doos olieverf gaf omdat hij vond dat ik talent had en ja het merk was talens
ik schreef over de emotie en je voorbereiden op een teleurstelling rond de us verkiezingen
ik stel me een balkonscène voor
Lezen is niet leuk was het mantra van de televisieuitzending van 'Dit is M'.
schrijven met je tanden klinkt leuker dan het is gisteravond trakteerde ik mezelf op een avondje filmkijken op tv
was mijn handschrift vroeger anders dan nu vraag ik me af nu ik onderzoek doe naar een manier om van taal en tekenen meer een eenheid te maken
net mijn manuscript naar mijn redacteur gestuurd, maar dit terzijde, ik had een deadline voorgesteld, negen september, en begon op negen juni met het in elkaar steken van de moederversie van mijn derde roman
Oui, Paul Valéry lezen, ik kan het iedereen aanraden.
Op 24 september houdt Emily Kocken een voordracht over fotografie bij cbk zuid-oost
brief aan de buren (1) een kattebelletje
Over discriminatie, slechtbedoelde grappen, en de openbare ruimte.
Boekbespreking over Wicca A Guide for the Solitary Practitioner. Als je op de een of andere manier in aanraking bent gekomen met het gedachtengoed van wicca en je er serieus in wilt verdiepen, raad ik serieus aan om deze 'guide' te beginnen.
van draaien word je duizelig als je denkt aan duizelingen
Over het verliezen en weer terugvinden van een foto negatief.
Ik loop achter een man met een maatstok in zijn kontzak.
Stel dat het oude vadertje de Corona Crisis had meegemaakt...
Een kleine observatie van spelende buurkinderen op 1 april.
Of ik over locatie wil nadenken en iets wil delen? De journaliste wil een leuk stuk over me schrijven in het Schrijvers Magazine.
Onine zie je nu de gekste dingen gebeuren als reactie op de Corona crisis. Hier een gratis idee voor online Frans youtube filmpje! Succes!
In maart schrijf ik in Parijs aan mijn derde roman Lalalanding.
In Parijs schrijf ik brieven aan mensen die ik meestal online heb ontmoet.
Over de soundtrack van Little Women.
Bergop wandelen, beetje klimmen, kuiten spannen, buiten adem.
Over een winterwandeling in het land rond Kleve, een armzwaai in de lucht tekent wazig een bestemming.
Vandaag kom ik een notitie tegen over Marie-Antoinette.
De storm heet Dennis, het tasje Gucci. Een blogje over namen.
Een hoek kan hier tot grote verrassingen leiden.
Over ergens tijdelijk zijn en niet meer weg willen. Parijs dit keer, ja.
In Parijs de hele maand september op locatie-onderzoek voor roman nummer drie: Lalalanding.
Dragen we stipjesjurken als een symbool van het einde van de zomer?
Ingekorte versie van mini-lezing samen met Thijs Lijster op het Noorderzon Festival for Performance Art in Groningen op 24 augustus 2019.
Geplaagd door personages...
Of ik ben superdirect, een advies die ik ooit kreeg van een muzikant met een band: zeg gewoon tegen mensen dat ze je boek moeten kopen! In de muziekwereld is dat de normaalste zaak van de wereld. Waarom niet als je schrijft? Goed, doe ik het meteen, bij deze dan!
In de trein op de terugweg van een reis naar Berlijn passeren we een typisch Duitsig bouwsel op een rots op een hoge heuvel.
NATUURLIJk maakt een schrijver lijstjes van te vaak gebruikte woorden. Bij de les blijven, heet dat, voordat het te laat is.
Over 'echt' en wat 'onecht' is, kan ik hele boeken schrijven. Ik doe het niet. Nog niet. Ik wil meer (kilo)meters hebben staan op mijn schrijversteller.
Tijdens het rennen denk ik vaak aan schrijven. Ik denk aan een gedachte die ik had tijdens het wakker worden.
Naar aanleiding van het nieuws over de aanslag in Sri Lanka, dacht ik na over de doden. Ik lees dit blog voor op mijn nieuwe podcast, zie link in tekst.
Het was vroeg in de ochtend en op weg naar mijn werk begon de wind op te steken.
Water is een element waar we ongelofelijk veel gebruik van maken, last van hebben, verlangens op projecteren wanneer we heilig wensen dat het vriezen gaat, zo hard, dat de tocht der tochten gereden kan worden.
Over storm en gedrang gesproken; dit was het weekend van de protestmarsen in Amsterdam. Zaterdag de internationale vrouwenmars, en gisteren de klimaatversie.
Over de klimaatmars en een fictieve situatie in een schooklas.
En weer was ik niet van plan om televisie te kijken. Vrijdagavond, acht maart, vrouwendag nota bene. Zappend zoeken naar een kwaliteitskanaal kwam ik uit bij Leaving Neverland.
Wekelijks blog ik over vliegen op vrijdag.
Elke vrijdag blog ik over vliegen in aanloop naar de schrijffase van mijn derde roman Lalalanding dat in 2020 verschijnt bij uitgeverij Querido.
Met de trein vertrokken we na een wonderschone week in Berlijn. Uitgezwaaid door de moeder van mijn man, met Duitse Kuchen in onze magen, de middag was nog jong. Buiten was de wind weer opgestoken.
Het woord 'teer' dat onze minister-president met een vaasje associeert viel nooit. Maar misschien ben ik het vergeten.
Elke vrijdag post ik een blog over vliegen, dit is de tweede aflevering. De vorm wisselt, de teksten zijn een soort onderzoek voor mijn derde roman Lalalanding.
Vanochtend las ik het nieuws: de #vliegtax zal verhoogd worden naar zeven euro. Daarna volgde een heel verhaal over de juridische sluizen waar zo'n voorstel door moet, de partijen die zich moeten uitspreken, internationale maatregelen die genomen moeten worden. Om kort te zijn: in 2021 gaan we sowieso meer vliegtax betalen.
Over de klank van de cello is me nog nooit iets gemeens ter ore gekomen. Iedereen is er verliefd op. Een nieuwe epidemie lijkt te zijn uitgebroken, de mensheid lijdt aan cellofilie. Er heerst een algemene opinie over de cello, de klank is warm, en doet denken aan een menselijke stem.
Op de dag na de opening...
Niets is zo erg als een sucker zijn voor stilte, vooral in de ochtend. Dat moment waarop de vliegtuigen nog niet overvliegen. Dat moment waar iedereen nog in bed ligt.
Je kunt een cirkel een circle noemen.
Overal is water en uit de lucht die ik vroeger hemel noemde valt flink wat. Ik loop naar mijn studio. Lekker vroeg, het alarm op mijn mobiel hoor ik zoemen in mijn tas.
Lastig om voor mezelf toe te geven dat ik gisteravond met tegenzin het eerste halfuur van het televisieprogramma Zomergasten zat te kijken.
Om de bloedmaan goed te kunnen zien, fietsten we sneller dan het licht. 'We moeten weg. Over een paar minuten komt de maan op in het zuidoosten.'
Over wakker worden, opstaan, de geluiden horen van je lief, de voordelen van de vroegere telefoon.
Erdogan is weer gekozen. Ik vond het nodig om me hierover uit te spreken via een tekst dat ik experimenteel met 'bloguette' aan wil duiden.
Overal liggen keuteltjes aan de rand van het bospad. Een klein dier heeft zijn sporen in de natuur achtergelaten.
Ik zou van een menhir kunnen houden als van een mens, zeg ik tegen mijn man. Dat weet je. Hij knikt. Ooit legden we in Drenthe precies tegelijk onze handen op een hunebed. Zoals twee ouders die hun kind een welterusten wensen. Wende in Wéris.
Eeuwige slaap, zou het bestaan? Ik staar naar de opgerolde blaadjes van een fijne groep groene varens rondom een grafsteen. Begraafplaats Huis te Vraag is een oase. Ergens in Amsterdam Zuid ligt de geheimzinnige plek verscholen achter een hoog hek. Een sloot omringt deze monumentale ode aan de natuur. Je moet het kennen om er te kunnen komen. Via via.
Opruimen en vegen, schoonmaken en stof verzamelen. Ik kijk me om heen, de studio is nog stil, het zonlicht is op dit tijdstip (09:26) nog nauwelijks binnen. Het wordt weer een warme dag.
Gisteravond heb ik tot laat in de roman De weergekeerde bloem van Wessel te Gussinklo zitten lezen. In de woonkamer hing een wolkje, klein, wit, ik had er geen ruimte voor. To be honest. Klaar nu, zei ik op een gegeven moment. Het ding loste langzaam op, een kaars ontbrandde.
Ooit was dit een leeszaal in een bibliotheek. Het is nog steeds een leeszaal, boeken mogen geruild worden. Elke dag zitten hier mensen, studenten, buurtbewoners. Het is een ongelooflijk stijlvolle plek, een oase in de binnenstad.
In de supermarkt riep het meisje achter de kassa iets over zomertijd naar het meisje bij de bloemen.
Na het boekenbal was mijn jurk uitgeput. Dat duurde een week. Telkens wanneer ik hem wilde opbergen, en ik mijn handen uitstrekte om hem bij zijn zijden velletje vast te grijpen, fladderde hij schrikachtig op, een mouw trilde.
Ik meen me te herinneren dat het die dag sneeuwde, op het schoolplein hoorde je het knerpen van de laarzen en iedereen bekogelde elkaar met sneeuwballen.
Over openingstijden en 24/7 bereikbaar zijn.
Wanneer de lucht roze en rood kleurend aan jou, slaapdronken ochtendwandelaar, bekent dat de dag nog moet beginnen.
Over een voicemail bericht en schorre stemmen, hoesten, een benauwd vadertje, liefde en empathie.
Eerste blog van het jaar over het eerste ding dat je samen doet op de eerste dag. Een zin: hij was de ganzen gepasseerd en eentje was uit het water gekomen.
Laatste gastblog door neerlandicus Guus de Bakker die eerder prachtige stukjes schreef over zijn leeservaringen met mijn roman De kuur. Deze laatste keer schrijft hij over de personages.
De magie van zich een perfecte partner wensen (fotomodel Schiffer), en deze in de gang na afloop van de bijna ontknoping van de film (na zelf te hebben verwezen naar de wet van de goede afloop in romantische films, ja... tot aan het einde kan er van alles gebeuren), tegen het lijf lopen in het 'echie', het ontroert me toch weer tijdens het kijken.
Hij is overleden, mijn oude vadertje. Ik heb inmiddels tientallen malen aan mensen een appje gestuurd: 'Het zat eraan te komen.' Ik was voorbereid op zijn dood.
Weet je, de pietjes op het sinterklaasjournaal doen me ergens aan denken: de zeven dwergen, ja, die uit het sprookje Sneeuwwitje, beetje Westers, en we kennen allemaal vooral de Disneyversie. Misschien is dat juist wel leuk.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Voor de vijfde keer schrijft Guus de Bakker, voormalig docent Nederlands, over mijn tweede roman De kuur. Hij schrijft dit keer over personages in een wereld van woorden.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Op donderdagavond 5 oktober scheen een volle maan op de Culture Club van We Are Public in De School. In een kamertje in een groot schoolgebouw in Amsterdam West las ik voor uit De kuur.
Gastblogger Guus de Bakker over De kuur. Enthousiast bericht hij dit keer over de taal. Streepjes, sterretjes, vraagtekens, uitroeptekens.
Driedelige blogserie over het schrijven van Lichtblauw, een radiohoorspel (30 minuten) in opdracht van het Letterenfonds en AVROTROS.
Getrouwd op dinsdag 15 augustus op Texel lieten mijn kersverse man en ik ons meeslepen door de folklore van het eiland en bezochten de knuffellammetjesboerderij.
Mislukte foto's bestaan niet De oude en de nieuwe zalen van het Fotomuseum in Den Haag zijn tot tien september van dit jaar gevuld met het werk van de Haagse fotograaf Gerard Petrus Fieret. Een overdonderende hoeveelheid analoge afdrukken van een hyperproductief kunstenaar. De man was een bekende Hagenees, fluistert de vriendin die mij vergezelt. Ze woont zelf al lang in het Haagje.
Makkelijk voor de critici om de aflevering van gisteravond, de slotaflevering van zomergasten af te kraken. Ik zit er ook elke week klaar voor, Mac op schoot, tv aan, en vooral het eerste uur is het prijsschieten.
Guus de Bakker, voormalig docent Nederlands, las De kuur en schrijft een aantal maal een blog! Door close-reading komen we in het hoofd van een enthousiast lezer.
Voor de tweede keer neemt gastblogger en voormalig docent Nederlands Guus de Bakker ons mee op een close-reading avontuur van De kuur.
Guus de Bakker was zijn hele leven docent Nederlands. Hij las De kuur en schrijf erover. Hij schreef dat hij meer zou schrijven! Een gastblog in delen dat belooft wat!
Katia Mann werd geboren als Katharina Hedwig Pringsheim op 24 juni 1883. Ze stierf als Katia Mann op 25 april 1980. Ik denk aan haar geboortedag, de baby die ze was, de schrijversvrouw die ze werd.
Toespraak door Michiel van Zuylen ter gelegenheid van de tweede presentatie van De kuur op 10 juni bij C&H Gallery in Amsterdam
Vandaag stierf Louis Couperus in 1923. Hij kende de mens en zijn geheimen, een grote schrijver van de stille krachten achter onze verlangens.
Barry Gibb trad op tijdens Glastonbury. Ik at voor de tv met het bord en schoot. Dacht aan de tijd van Travolta.
Lezen en schrijven is een spel van verdwijnen en verschijnen. Verdwalen in de tijd.
Nostalgie kun je dragen als een zomerjurk van korenblauw katoen gekreukt.
Op weg naar de studio kom ik andere vroege vogels tegen. Nu het weer zo wisselt, kun je aan de kledingkeuze van de mensen het karakter aflezen.
Vandaag is het Independent Bookstore Day, een internationale viering van de onafhankelijke boekhandel.
Als schrijver ben je tot over je oren verliefd op je personages, zou het echt? Er is iets met mijn oren, daarover de komende tijd meer, veel meer. Ik heb elfenoren.
Honderd woorden. De eerste woorden over schrijven aan het begin van de werkdag. Eerste zinnen, titels, bloot.
Ik maak mij weinig illusies over originele analytische capaciteiten van mijn kunstenaars-slash-schrijversbrein maar op de mobiele opiniepagina van de New York Times las ik net een mooie, grappige analyse.
In de parallelle werelden waarin ik leef, trouwt het ene idee snel met het andere, om van de gramschap en wraak die in de huidige wereld geldt, af te zijn. Helaas verandert alles sneller, en sneller.
Over sommige Imbolc aspecten verschillen de meningen, op welke dag vier jij het, en waarom? Symbolische schoonmaak, spullen verbranden, reinigen, kaarsen in je haar, het mag allemaal.
Op weg naar werk achter een vreemde aanlopen, wie doet dat? Aan de hand van attributen, een koffer, een mooie winterjas aflezen wat voor werk hij doet. Gevaarlijk?
In een deel van Amsterdam waar ik niet woon, zou ik nu leven zonder stroom. In 'Zuid'. Krijg er rare associaties bij. 'Zuid' versus 'Centrum' en 'Noord' en... Het eerste wat ik me afvraag is wanneer het dichterbij komt. Als een nationale ramp staat het bericht op de NOS app bovenaan. Chaos, geen trein, families met kinderen ontbijten in het donker.
Hoe herdenk je David Bowie? Slechts een jaar is het geleden en zijn spirit bezielt ons intens. Dat merkte je een paar dagen terug, op zijn verjaardag, de online reacties op de documentaire, door diehard fans zoals dat heet, maar dat waren er dan wel heel erg veel. Het bijzondere aan hem was dat er ondanks de gigantische commerciële successen een esoterische aura om David Bowie hing.
"Bang voor vuurwerk vannacht?" Ontmoeting ‘eén’ met de buitenwereld eerste dag van 2017 is met de buren.
Een universeel momentum dat heerst in deze decembermaand. Heidens groot vuur maken en mythische verhalen vertellen.
Over stemmen in Amerika en hoe het is om te kiezen tussen Bernie en Hillary en je online identiteit te relativeren.
laat samhain vooral verdwalen zijn ga desnoods verkleed als mens wees eerlijk in je hoop op de sluiers die verdwijnen
Ik kijk verbaasd naar een nieuwsitem op televisie. De bergheggenmus is op in ons land gesignaleerd!
Het is bijna dierendag, en op weg naar mijn atelier passeer ik veel huisdieren, een wit katje zit gevangen achter glas met grote ogen naar vogels in een boom te staren.
Op 12 augustus 1955 overleed Thomas Mann. Hij schreef prachtige boeken. In De toverberg komt de dood met mooie woorden tot leven.
Sapristi het was snikheet! Dit blog gaat over sneeuw en fictie, schrijven over het weer en een wandeling in de bergen.
Mooi versus lelijk. Welke woorden mag je niet gebruiken?
De leesclub eindigde fraai met een puntgaaf lied dat beide boeken verbond, over een hond, in mijn boek 'echt', in het andere 'imaginair'.
De avond begint en het gesprek gaat over bloed, zweet en tranen, het maken van een roman. Debuteren. Methodiek, valkuilen, proces, schrijversgeluk.
Op uitnodiging van het Letterenfonds en Jonas Kooyman, organisator van Shut Up and Write, nam ik deel aan de opening van de derde serie.
Schrijf je gewoonlijk met potlood? Dan is het tijd om de laptop te gebruiken. Gek genoeg associeer ik handmatig schrijven (met potlood) met het ontwerpen van een schets, puur door het materiaalgebruik. De schrijver is dan (even/ook) kunstenaar, een tekenaar; de tekst ontstaat teken voor teken, letter voor letter, woord voor woord, direct en tastbaar is het contact tussen hand en papier.
Een toerist houdt je aan op straat. Vergeef me, zegt hij. Je wilt doorlopen maar iets onverklaarbaars houdt je tegen.
De rol van de twee broers aan het begin van de roman De toverberg (Thomas Mann, 1924) is ambigu. De kenners van dit verhaal zal het beeld van de moeder van de twee ongelukkigen misschien zijn bijgebleven.
Mijn Word spellingscorrector merkt 'hippigheid' aan als een fout, en geeft de woorden 'happigheid' en 'kippigheid' als alternatief.
Naast het uitvoeren van terugkerende gebaren, waardeer ik het moeten ondernemen van een vaste route. Lijkt de verplichting in het begin onprettig, op een gegeven moment daalt het begrip in dat de herhaling een wonderbaarlijke welzijnsbevorderende uitwerking heeft. Ik bedoel niet de sleur van de spits; puur mijn frequente gang van Amsterdam naar Den Haag, gedurende een periode van een aantal maanden.
Morgen repeteer ik voor het eerst met de hond, de huur hond zoals ik hem grappend noem. Voorbereid zijn bevordert een ontspannen attitude, je goed voorbereid voelen verhoogt de concentratie, het vergroot de inhoud van de mentale en fysieke reservetank voor als de dingen anders lopen dan je hoopt of gewoon verwacht.
Wanneer je haastig door de regen loopt, word je sneller nat. Wie het weer tot onderwerp maakt lijkt gedoemd om te vervallen in pseudo aforistische kapriolen, verbale producten van bedenkelijk allooi.
Behalve het hardop uitspreken van een zin, rondlopen om de zin in je lichaam te voelen indalen, kan je met je ogen zonder geluid een zin op een muur schrijven, of in de lucht. Een nieuwe tak van sport wellicht, luchtschrijven.
Ik had er enorm veel zin in, maar ik voelde steeds spanning.
O, zomertijd, wat doe je ons aan!
Boekenbal: een schrijver die kan zingen is als een schrijver die kan springen en een schrijver die de dingen naar zijn hand zet.
Rituelen zijn hot maar ook op hun retour.
De media vindt de hele tijd dat ik iets moet vinden en dit aan iedereen die iets vindt, moet melden. Ik vind van alles maar ik wil deze dag aan de slag met mijn eigen dingen. Ik wil even een dag doen alsof het meevalt.
Niemand laat op de eerste dag van een nieuw jaar zijn hoofd hangen. En is het wel het geval dan is de geknakte persoon die zich weer een nieuw jaar in heeft weten te slepen, onzichtbaar voor de feestvierders.
Toen we gingen lopen en de weilanden rondom ons vriendelijk onder de ijle mist van hun leegte getuigden, greep het vlakke land me gewoonweg aan.
Bij de brief een kleine instructie om het werk een dag lang in de hotelkamer op te hangen. Ik deed het, echter even, zag namelijk dat de grote vellen geniet zich meer leenden voor een rustige contemplatie van mijn kant en vertrouw aan de lezer van dit blog beelden toe van een haasje aan de voeten van een grote man, terwijl ik met mijn rugzak op de bergen introk voor een wandeling in de ijlste lucht waar je adem van gaat stokken.
Verhalen vertellen, oude verhalen zien sterven doordat ze onder de voet worden gelopen door nieuwe, sterkere verhalen, bekende verhalen tegenkomen in de bij toeval opgevangen verhalen van vreemden.
Thuisgekomen van een fijn dagje aan het strand dat zich als uitje in mijn leven met gemak in de top tien van ongecompliceerd geluk heeft weten te wringen, geniet ik nog wat na met een tv-diner op de bank. Man kijkt tevreden de finale van de Tour, hond likt geduldig het zand van haar poten.
Ik was bekaf van het wand’len, en had net als de andere gasten in de andere kamers mijn bergschoenen op de rubberen bergschoenmat gelegd, buiten mijn hotelkamer, op de gang.
Ze gillen, de sirenes. De zieke kinderen worden en colonne ergens heen en na afloop terug naar huis of ziekenhuis gebracht.
Nog ruim een uur en dan is de maan rond. Ik kan op de fiets springen om deel te nemen aan een drumcirkel of een magisch mei ritueel ergens in een bos. In de auto stappen en naar het strand scheuren en de zee inlopen.
Een blogserie over de rol van de cirkel in mijn artistieke praktijk
Aan het woord arbeid kleeft een vaak wat beladen geschiedenis en omdat ik hierboven al typend slechts een persoonlijk verslag maak van mijn aan arbeid gerelateerde dingen, beken ik dat voor mij arbeid hoogst persoonlijk is.
Een stevige tuinschaar steek ik in mijn laptoptas.
In de auto op de achterbank koesterde ik nooit de droom dat ik later zelf zou rijden.
In Zwitserland heb ik al een tijd interesse, mag ik zeggen heel mijn leven?
Waar Wall miljoenen mensen een onnavolgbaar plezier mee doet is de mededeelzaamheid aan ons adres wat zijn knappe reconstructietechniek aangaat.
De zondag zingt van zon en dat de dag nog jong is. Ik zit in de trein en bedenk nog niet dat het met de auto prettiger geweest was.
En dan loop je zacht, je sluipt (weer) als een schoolkind zonder zorgen op de vrije zaterdag.
kijk toch aan die rok, een mooi model, een fijne plooi, de lengte flatteus tot net op de knie.
Linus werd consequent afgebeeld met een dekentje. Duim in de mond. Zonder dekentje was het huilen geblazen
Of ze in het echt ook roken, vroeg ik me af, en de trek in een eigen sigaret nam meteen behoorlijk toe.
We gaan geen internet nemen, zeg ik vrijwel meteen als hij binnenkomt om de ruimte nader te bekijken.
Het slaapkamerraam zetten we open. De warmte in de kamer zal weldra verdwijnen.
Op gedichtendag, de nationale, is er voor dichters tenminste nog wat eer van hun onnalaatbare inspanningen te behalen, attentie (attentie) van een groot publiek.
Ik kijk op het journaal naar de uitreiking van de Grammy’s en een in sneeuwwit kostuum gehulde Madonna zingt kraaienvals dat zij eigenlijk geen wandelstok nodig heeft.
Het zou zomaar eens kunnen natuurlijk. Dat iemand in staat is met de letters B.E.U.Y.S. die tezamen de naam Beuys vormen een acrostichonistische zin te produceren die ergens naar klinkt en als het even kan de lading dekt (van de kunstenaar die de naam droeg).
De auto parkeren we aan de vijverkant, zodat hond op de achterbank op de vijver kan uitkijken: haar grote kop kunnen we vanaf ons tafeltje achter het raam van het restaurant zien.
Fascinerend is een wijs woord om te gebruiken wanneer je een lang gesprek over wat dan ook wilt hebben.
Waarin zou nu precies de sensatie van vuurwerk zitten?
Ik sta bij de bakker op de vrijdag na Kerstmis en koop een muffin, zonder extra’s, vanille.
Wat is dat toch met het gebrek aan daglicht, in de spreektaal licht of moet ik het l-woord meteen in vooruitblik op de feestelijke dagen met een hoofdletter schrijven?
Vannacht was het formeel volle maan.
Laat ik het eens proberen, was mijn insteek, toen ik hier neerstreek, in de OBA, also known as Openbare Bibliotheek, de centrale, aan het IJ, op een fauteuil (grijs) met veel ruimte voor extra opbergacties.
Onlangs besteedde ik een hele dag uit mijn leven online. Ik had een speciale reden: op 2 december was het precies een jaar geleden dat ik begon met mijn eigen blog.
Donna donna donna dohonna. Donna donna donaha donnnn. Donna donna donna, dohonna. Donna donna donnahadon.
Vandaag is het vrijdag en ik klik een beetje per ongeluk op een reclame voor een voorstelling van Jan Fabre op de website van Kunstbeeld, klik door en beland op die van de Amsterdamse Stadsschouwburg, en wordt bijkans omvergeblazen door een stormwolk van reclameteksten.