Magie

De film Love Actually gaat over de magie van iets echt willen…

…en het nog krijgen ook. Iemand.

De grappen waren op de sociale media niet van de lucht toen The Sound of Music voor de zoveelste keer op eerste kerstdag op televisie was. Ja, ook ik keek, weliswaar met boek op schoot, maar toch. Kent deze notoire ‘non-bekeert-zich-tot-huismoeder’musicalverfilming vele sing-a-longs, de gisteravond uitgezonden Love Actually doet dit bij mijn weten niet, terwijl de film van meezingers aan elkaar hangt. Poppy Brits, met de klassieke Mariah Careykraker tegen het einde, die de tot dan toe tentoongespreide tongue-in-cheekness vereert, zou je haast zeggen, zoals Hugh Grants politicus die achter de coulissen van een basisschoolkerstspel tongt met zijn ex-cateringmedewerkster. I am actually yours, sir, bekende ze op een kerstkaart waarop Hugh in een limo sprong etc.

Wie de film voor het eerst ziet, is oprecht geroerd, wed ik. Iedereen leert een levensles, onwaarschijnlijke types ‘krijgen’ elkaar, men ziet af van de voor de gang liggend partner, met als klapstuk de weduwnaar. Hij wenst zich de meest onwaarschijnlijke mogelijkheid van alle mogelijkheden, althans, zo wordt het in de film opgediend: de perfectie in vrouwenvorm, Claudia Schiffer.

Het uitspreken van haar naam heeft iets magisch. Dat zie je aan hem.

Magie.

Nu vraag ik me af of haar naam net zoveel impact heeft anno 2017 als in het jaar waarin de film verscheen, 2003. Ik twijfel daardoor ook aan de actualiteit van de film. Aan zijn status van filmklassieker, zoals we die jaar in jaar uit bewezen zien in The Sound of Music. Ik stel vragen bij de zuiverheid van dat klassenverschil dat jolig wordt aangestipt, bij de kwaliteit van het emancipatoire keurmerk. Ik wil niemands kijkplezier achteraf verpesten. Bovendien drift de film op maatschappelijke ironie.

Terug naar Claudia Schiffer: de geliefde van de destijds wereldberoemde showtovenaar David Copperfield, en net als de magie rond de castingskeuze voor Hugh Grant, droeg zij naast haar topmodelzijn dit aspect van tovenaarsleerling luchtigjes onder haar arm het plot binnen. De magie van zich een perfecte partner wensen (fotomodel Schiffer), en deze in de gang na afloop van de bijna ontknoping van de film (na zelf te hebben verwezen naar de wet van de goede afloop in romantische films, ja… tot aan het einde kan er van alles gebeuren), tegen het lijf lopen in het ‘echie’, het ontroert me toch weer tijdens het kijken. Omdat het aan de kern van gezond magisch denken raakt.

Misschien ook omdat ik geloof dat het kan, tot op zeker hoogte, of laat ik het anders zeggen, dat magie bestaat, dat het helpt om je iets heel diep en innig wensen, al je zuivere aandacht erop richten, het, hem of haar, helder voor je zien.

De juiste woorden zeggen.

http://www.imdb.com/title/tt0314331/