de vrouw van

de vrouw van

gisteren zag ik The Zookeeper’s Wife. het is weer that time of the year. de oorlogsfilms denderen van de buis. toch valt me iets op aan de programmering. toegegeven dat ik niet alles heb gezien. er zitten opvallend veel vriendschappen of romances tussen een joodse vrouw en een duitse man in. nu let ik hier ook op met de 5 mei toespraak van Angela Merkel in het achterhoofd, de verbroedering tussen ons land en buurland Duitsland

– in de belabberde film French Suite voelt michelle williams zich tot michael schoenaers aangetrokken. zij is een francaise, hij een nazi officier
– Schindlers list, ieder jaar weer een hit, doet ralph fiennes zijn nazihart aan de Joodse hannah verliezen.
– Zookeeper’s Wife doet niet direct mee omdat zij, de vrouw van, speelt alsof ze valt voor een naziofficier

The Zookeeper’s Wife. de vrouw van. daar struikel ik over. hij, de man van wie zij slechts de vrouw is, zit in het verzet. hij zorgt dat de joden in de dierentuin kunnen onderduiken, zij verzorgt ze.
‘when i play at night you can come out’
(natuurlijk speelt ze piano. over oorlog en pianospel kun je ook een waslijst aanleggen)

de titel is ritmisch perfect. ik was blij met de film. de immer voortreffelijke jessica chastain kan net als meryl streep elk nepaccent voor natuurlijk laten doorgaan. maar zoals bij veel oorlogsfilms blijf ik na het kijken achter met een onplezierig gevoel.

de vrouw van.

de rol van vrouwen in films. de rol van meisjes in oorlogsfilms. en hier; het jonge joodse meisje dat door twee Duitse soldaten wordt verkracht. je krijgt de verkrachting niet te zien, hij wordt ‘slechts’ gesuggereerd, je ziet later het bloed haar over de benen lopen, de zachte doek in de handen van jessica chastain maakt alles weer schoon

stel je voor dat de film The Blood of Women had geheten. Of His Wife’s Piano.