De mailing misser

Met de mailing van een paar nieuwtjes is het meteen goed mis gegaan. Voordat ik het over de misser heb, wil ik het goede effect benadrukken van de mailing omdat ik ineens van mensen een e-mail mocht ontvangen waar ik lang niets van had gehoord. Mensen die snappen dat een mailing over een opening en andere belangwekkende zaken in mijn leven een aanleiding is om gewoon weer eens samen een kop koffie te kunnen drinken. De grootste misser was dat ik niet even langs alle namen was gelopen. Gewoon even uitprinten was het beste geweest, en dan met de vinger de namen nalopen, naam na naam na naam, alle zeshonderdnegen, de vinger na afloop misschien wel vuil van de inkt, een teken van serieuze inspanning. Omdat ik deze moeite niet had genomen, merkte ik niet dat in de mailinglijst de naam van een dode stond opgeslagen. Het is niet gepast om hier de naam te vermelden, postuum valt er voor deze persoon weinig eer aan een naamsvermelding te behalen. Ik werd door een ander op mijn misser attent gemaakt. Geen boze virtuele tik, helemaal niet. Een vriendelijke vermaning.


Er is iets onduidelijks gaande in het sociaal mediale circuit. Mensen die weinig met hun medemens op lijken te hebben, bewegen zich daarentegen soepel over het gladde ijs waarmee de wegen van de web wereld zijn uitgerust. Ze zijn de hele dag online, lezen boeken die hen worden aanbevolen door virtuele vrienden, laven hun oren aan het getwitter van vreemde vogels die vrij en blij in het digitale luchtruim rondvliegen en maken de wolk muziekjes die ze beluisteren en gratis pluggen zichtbaar in de hoop op navolging, wat anders?
Het is een grote sociale identiteitscrisis die op het internet al een tijd wordt uitgevochten. Soms gooit iemand de handdoek in de ring, maar niet zonder deze stap publiekelijk aan te kondigen. De persoon in kwestie is vanaf dat moment alleen nog per e-mail te bereiken en heeft geen tijd om daarin zelf een stap te zetten. Dat moet jij dan doen. Hiermee communiceert deze quitter van elke vorm van sociale media (behalve dat ene lijntje, waarschijnlijk omdat het lekker goedkoop is en geen echte tijd kost) dat jij, het virtuele feestbeest, meer moeite moet doen om in contact te blijven met de sociaal mediale deserteur.
Verder spreekt uit het afscheid een subtiele boodschap: hij of zij heeft al mensen genoeg om zich toe te verhouden op manieren waar jij als achterblijver geen weet van hebt tenzij je enorm je best gaat doen om te laten merken dat je het dolgraag weten wilt. Virtuele vrienden behoren zelden tot de kring van intimi, althans, dit kan ik me nauwelijks voorstellen. Waarom zou je met elkaar in het virtuele verkeren als er een reële connectie bestaat?