Handmodelling

Ik bedacht een narratief, een parodie op een topmodelwedstrijd, over een meisje dat Hannah heette, die handen bezat van een ongeëvenaarde spirituele kracht.
Althans, dat denkt ze. Ik begon lokale scholen af te schuimen, op zoek naar jonge meiden van dertien om de rol te spelen van een meisje dat auditie zou doen voor een fictieve handmodellen wedstrijd.
Ik schreef brieven, stuurde deze naar de lokale krant, die ik vertelde dat het om fictie ging, maar de lezer wist het niet, waardoor de brieven echt werden.
Dertien meisjes kwamen opdagen bij de fotoshoot, terwijl ze een polsbandje droegen dat hun betrokkenheid bij het project uitdrukte, en bij mij.
Ik begon de mijne te dragen op het moment dat ik ervan overtuigd was dat zij zouden op komen dagen. Dat was toen een van de meisjes tijdens de ‘audities’ aan me vroeg of haar handen mooi genoeg waren om te kunnen meedoen. Ik realiseerde me toen dat er geen manier meer was om de kracht van illusie te vernietigen die ik tot leven had gebracht.