West again (West again), one more time.

Gisteren voor het laatst naar West Den Haag. Officieel dan. Na maanden heen en weer reizen, neem ik afscheid van een vast traject. Conclusie, dat het rituele aspect mij best beviel.

West again (West again), one more time.

Ik ben dol op rituelen die ingebed zijn in het dagelijkse. Daarmee bedoel ik simpele handelingen als het aantrekken van een kledingstuk in de ochtend, op een bepaalde manier, in een langzaam tempo. De laatste tijd ben ik mij er bewuster van en begin ik mij ook af te vragen waarom het rituele voor mij weer een stuk belangrijker aan het worden is. Misschien gebeurt er zoveel tegelijk in mijn leven, zaken waar ik geen controle over heb zoals een dementerende vader wiens conditie van mij, naast de door mij zwaar bevochten positie als kunstenaar en schrijver, ook nog een parttime mantelzorgende maakt, dat ik meer waarde begin te hechten aan het precies en vooral rustig uitvoeren van gewone bewegingen die voor mij de dag inluiden. Hoe drukker je het hebt, las ik een keer ergens (en helaas ben ik vergeten waar), des te meer moet je de dingen die je moet doen een tandje trager uitvoeren.

Het meest merkbaar is iets waar beweging voor nodig is. Zoals jezelf verplaatsen. Het is aan te raden om niet als een gek voort te gaan jakkeren, maar rustig de verplichte reis overzien, kalm de fiets van het slot halen, diep ademen, naar je omgeving blijven kijken. Is dit een ritueel? Misschien niet per se. Als het echter een goede gewoonte wordt om te vertragen, en ‘the big picture’ te blijven zien, ondanks persoonlijke onrust en werk stress in tijden van politieke instabiliteit, dan kan het rituele een mooie substructuur bieden.

Naast het uitvoeren van terugkerende gebaren, waardeer ik het moeten ondernemen van een vaste route. Lijkt de verplichting in het begin onprettig, op een gegeven moment daalt het begrip in dat de herhaling een wonderbaarlijke welzijnsbevorderende uitwerking heeft. Ik bedoel niet de sleur van de spits; puur mijn frequente gang van Amsterdam naar Den Haag, gedurende een periode van een aantal maanden.

West again (West again), one more time.

Gisteren was het helaas de laatste keer, omdat mijn tentoonstelling afgerond is.
Nu de noodzaak stopt, vraag ik me af of het moet ophouden. Kan ik de route niet blijven afleggen? Is de reis vanaf Lelylaan naar Hollands Spoor, en van Hollands Spoor naar Groenewegje niets iets is wat ik gewoon kan blijven doen? Wat is zo leuk aan de oversteek van het zebrapad (waarbij mijn teuterend gedribbel vaak aan een Hagenees op een fiets een grapje ontlokte), het vaste loopje door de Stationsstraat (ondanks voornemens om de verleiding van de lekkernijen bij de Marokkaanse bakker te weerstaan toch naar binnen glippen en iets te halen), een flitsbezoekje brengend aan de vintage kledingwinkel waarvan de eigenares mij natuurlijk begon te herkennen.

Weten dat het om een tijdelijke reis ging, met aan het eind van de rit de uitkomsten van een fijne samenwerking met het team van een kunsttempeltje aan een grachtje in de luwte van een mij aanvankelijk nog vreemde stad gaf aan dit ritueel een speciale glans.

West again (West again), one more time.