Perspectief

Alles is een kwestie van perspectief. Ik worstel ermee. Het scheelt enorm of je een verhaal in ‘de ik’ of in ‘de hij’ vertelt.

In mijn roman Lalalanding vertelt Jean zijn coming of (another) age story in de je, of betergezegd, ik vertel in de je, er is een onzichtbaar figuur die over Jeans brede schouders meekijkt naar hoe hij zijn leven vergooit.

Ik werk op dit moment aan een autobiografie, een poging om uit te leggen of een gevoel van buiten jezelf staan door het geadopteerdzijn komt. Dat eenzame gevoel ervaart iedereen wel eens, voor een geadopteerde of afgestane is een verklaring dat de omstandigheden rond het afstaan, die je als baby niet wilvol kon aanvaarden, bepalend zijn voor wie je nu bent. Misschien is het eerder onmacht dan eenzaamheid.

Maar ik wilde iets zeggen over perspectief.

Schrijven in de ik-vorm is makkelijk maar ook direct, je zit met je neus bovenop het (vermeende) waarheidsgehalte van wat je beschrijft, vermeend, omdat schrijven een constructie is, een reconstructie van situaties. Een schuiven met pionnen, verplaatsen van dat wat was.

Alles is al gedaan

Want als niets origineel is, hoe kan een schrijver van een autobiografisch boek aanspraak maken op authenticiteit? Het is waargebeurd. Yeah, right.

Een zin in de derde persoon: Ze groeide op bij twee mensen op wie ze sprekend leek.
Is anders dan: Ik groeide op bij twee mensen op wie ik leek.

De eerste zin klinkt warmer, zachter. Ik voel ruimte om te spelen met wat er staat.