Trio

Ik werk notities uit, dat is een ook een mooie manier om de maandag te beginnen, ik praat mezelf in stilte de ochtend door, het eerste stukje, rekken, strekken, ademen, een mooi trio, het lichaam is ouder en wil aandacht na een hele nacht stil in bed.

Een zin tegenkomen, een losse zin, de jongens scholden me uit voor zwarte rotkop, een vervelend woordenpaar, geen trio, geen sorry, zwarte rotkop, ik zie ze nog voor me, ik was tien jaar, een van de jongens was ouder dan de rest, nu ja, hij was groter, en had witblond haar, gek dat haarkleur zo belangrijk is in jeugdherinneringen, in de mijne.

Het is nodig om mezelf en mijn leven van een afstand te bekijken, anders kan ik er niet goed over schrijven, ik meen dit hier en daar en overal te lezen, dat weet toch iedereen, enzovoort, maar hoe doe je dat precies?

Van precies is trouwens in het volgende trio geen sprake: vader, moeder, kind, in mijn leven is het niet helder, de eerste jaren wel, na mijn twintigste niet meer, als de echte moeder ten tonele verschijnt.

Maar ik wilde op de vroege maandagmorgen een gedachte delen, hoe mijn dag zal zijn, misschien, een poging om de zwarte rotkop herinnering een goede plek te geven, het gaat over pesten, ook mijn broer werd gepest, en mijn man, allebei geadopteerd, net als ik, maar zou de adoptie er echt iets mee te maken moeten hebben? Of wisten we dat we anders waren, in wezen ongewenst, in wezen gewenst want aangenomen? Je zou er een psycholoog op los kunnen laten. Kwetsbaar is het woord dat ik overal op los kan laten maar ik doe dit liever niet.