Zand

Thuisgekomen van een fijn dagje aan het strand dat zich als uitje in mijn leven met gemak in de top tien van ongecompliceerd geluk heeft weten te wringen, geniet ik nog wat na met een tv-diner op de bank. Man kijkt tevreden de finale van de Tour, hond likt geduldig het zand van haar poten. We glijden na het volgen van de vrolijkheid van de in kleurige renkledij gestoken fietshelden naar het bekijken van het overige nieuws en voelen moedeloos hoe de grote twee, de vliegtuigramp en de Gaza oorlog, ons weer in een stemming van stille somberheid weet te brengen. Geen staakt het vuren in Gaza, en de missie op de ramp plek in Oekraïne wordt getraineerd en tegengewerkt.

Ik las afgelopen week ergens in het NRC over hoe berichtgeving van rampen in gedoseerde vorm de massa tot meer mededogen weet te brengen dan eindeloze vertoning van afschuwelijke details. Mensen zullen zich afwenden van de beelden, de ogen in shock naar iets anders laten afdwalen, en lamgeslagen verder gaan met de orde van de dag zonder een zinvolle kennisname van de daadwerkelijke gebeurtenis doordat de journalistieke presentatie van het gebeurde in groteske beeldtaal zijn doel voorbij schiet.

Alsof de beelden verzinsels zijn. Regie is belangrijk in het beeldend deel van de berichtgeving, dat weten we allang, en over het ‘tamperen’ met de weer te geven realiteit is menig film gemaakt en zijn legio boeken geschreven.

Er zit een hoge mate van abstractie in de manier waarop volkeren oorlog met elkaar voeren, onschuldige burgers en kinderen doodschieten. Ik zeg het verkeerd, grammaticaal bega ik een fout. De abstractie, de mate, de manier, en alles wat erna volgt; het zijn allemaal loze, interessant klinkende woorden om te verhullen dat ik werkelijk geen idee heb hoe met deze uitingen van agressie en schendingen van universele mensenrechten om te gaan.

Dat er mist hing boven onze zee vanochtend was een mooi gezicht. Het zand van het strand was plakkerig, ik had moeite om mijn mobiele telefoon die ik graag gebruik om foto’s te maken te bedienen. Zout en vocht zijn de camera’s grootste vijanden.