Lezen

Lezen is niet leuk was het mantra van de televisieuitzending van dit is M

Lezen…
Leuk…

Toen ik jong was, las ik veel, maar vooral omdat er niets anders was.
Nu ja, niets, er was weinig, en televisie keken we op zaterdagavond onder toezicht van mijn ouders
De man van zes miljoen

Toppop keken we, maar toen mijn oma bij ons logeerde en in shock was door de spannende bewegingen van Penny de Jager mocht dat ook niet meer.

Dan maar een boek.

Ik las (bijvoorbeeld) Schoolidyllen van Top Naeff.

Over een weesmeisje dat brutaal is en opstandig, een echte, rebelse tiener.
Onhandelbaar in de klas.
En net op het moment dat je van haar houdt – als van je eigen zus – wordt ze ziek en sterft.

Is dat leuk om te lezen?

Nee, maar verdriet voelen om een papieren heldin is een heerlijke emotie.

In het televisieprogramma moesten Bekende Nederlanders voor een boek kiezen.

En een jonge vrouw (Famke Louise) koos voor het boek over Nouri, het supervoetbaltalent dat in een coma ligt.
Meer dood dan levend, zou je kunnen zeggen.

Zo’n boek zal ik niet snel lezen, mijn vooroordeel over ‘dat soort boeken’ houdt me tegen, het is vast niet literair, etc. en ik heb zelfs geen idee wie de schrijver is.

Maar waarom niet?

Een boek over een jonge voetballer, waar je van houdt, of gaat houden, als je hem niet al kende.
En de dood ligt steeds op de loer. Is het een leuk boek? Een goed boek? Ja of nee?
Omdat het echt gebeurd is? Kan echt gebeurd leiden tot een goed boek?

Laat ik dit los, dit denken in ‘goed boek’ of ‘literair verantwoord’, en laat ik me niet door mijn eigen dedain leiden, dan lijkt het boek over Nouri een boek dat in de lijn ligt van ‘mijn’ Schoolidyllen.