Schoolband

Je moet met minder vingertop spelen maar met meer vlees zeg ik tegen de jongen. Anders klinkt het zo iel. Hij is de beste van de schoolband en dat hij dit zelf maar al te goed weet, is sinds kort voor mij geen probleem meer. Vorige week maakte ik een halve cirkel van stoelen midden in de aula van de school waar ik sinds kort wekelijks lesgeef aan een stel twaalfjarigen met gitaren en leuke zangstemmen en veel talent. We moeten even praten, zei ik toen. Het was na weken rommeligheid en discussie tijd om structuur te bieden. Het was een goed gesprek. We spraken af om eerst te repeteren en dan eventueel pittig te discussiëren. Ik heb eigenlijk een hekel aan al dat gepraat, zal ik eerlijk bekennen. Samen muziek maken is vooral veel spelen, en uitproberen.

De baslijn van het liedje valt vandaag weg omdat de pianist van de schoolband naar de Voedselbank moet. De school houdt zijn oudste kinderen goed bezig, begin ik te merken. Elke week wanneer ik in de pauze aan de slag wil met ‘mijn groep’ is er weer eentje maatschappelijk verantwoord de hort op. Het is goed dat jullie school dit doet, zeg ik tegen de andere kinderen. Ik meen er helemaal niets van. Ze moeten van de schoolbandkinderen afblijven! Er is al zo weinig tijd en dan mag er eigenlijk niemand aan het team ontbreken.
Je kunt prima napikken op de twee en de vier, maar dan moet er meer gebeuren op de een, zeg ik weer tegen de beste jongen van de band, en hij weet het al want ineens is het er, een baslijn met daaroverheen gestrooid de korte, grappige hoge nootjes die door de andere gitaristjes wordt meegespeeld. Ik vraag de meisjes die zingen om stevig te gaan staan, en goed adem te geven. Ja, het is allemaal best serieus eigenlijk allemaal. Maar het klinkt goed omdat het zo puur is. Op het moment dat het liedje van a tot z wordt gespeeld en ik mijn iphone op de grond leg om het op te nemen, gaat de bel.