Voorbereid op een huur hond en rul zand

Soms voel ik me schuldig over de manier waarop ik een zondag vul. Zo bestudeerde ik vandaag, een krappe week voor de opening van ‘Come-Go-Stay’ ondermeer hoe mijn linkerbeen mooier uit te strekken. Zodat ik een goede ‘neat stretch’ kan maken, een instructie die verstopt zit in de tekst ‘Sacred Emily’ van Gertrude Stein. Op het whiteboard in mijn studio staat een notitie: Hond rechts = been uit links. En verderop, iets kleiner geschreven: Met RB beginnen.
Het bord is verder leeg. Een teken van actie op de vloer.

RB is de afkorting van rechterbeen. Logisch. Ergens is het een beetje overdreven om dit soort dingen te doen laat staan om ze vast te leggen. Het is zondag! Ik ben een hele week ziek geweest! Maar. Over een kleine week sta ik in een strak danspakje voor live publiek. Maar. Morgen repeteer ik voor het eerst met de hond, de huur hond zoals ik hem grappend noem. Voorbereid zijn bevordert een ontspannen attitude, je goed voorbereid voelen verhoogt de concentratie, het vergroot de inhoud van de mentale en fysieke reservetank voor als de dingen anders lopen dan je hoopt of gewoon verwacht. Want als je met honden werkt of kinderen, zei ooit een beroemde regisseur wiens naam ik helaas vergeten ben, laat je het onberekenbare binnen. In wezen een prima ding als je de risico’s die daaraan verbonden zijn aankunt.

Dat een degelijke voorbeiding geen kwaad kan, merkte ik drie weken terug tijdens de nazomerse draaidag van de Come-Go-Stay video, met als filmlokatie het Katwijks strand dat geïnspireerd door het uiterlijk van de huur hond en de resultaten van mijn transformatie zijn beste SF-achtige gezicht liet zien. Het zand was ruller dan verwacht en de hond draaide telkens om, bang dat zijn bazinnetje dat braaf achter de cameraman stond hem in de steek zou laten. De mogelijkheid om te putten uit een repertoire van bewegingen en een stevige fysieke presence hielpen de opnames naar een hoger plan. Het voorbereide en het onverwachte gingen een kunstzinnig huwelijk aan. Grote woorden, geef ik toe. Een “Sorry!” (voor mooie praatjes vooraf) ligt al in mijn mond bestorven.

Morgen lever ik een (Engelstalig) blog met enkele gedachten over de tekening getiteld ‘Bridal Room’, een werk van negentig bij honderd centimeter dat deel uitmaakt van de expositie Come-Go-Stay.

http://www.westdenhaag.nl/exhibitions/15_10_10_Emily_Kocken/