Begrip

De dood is een lastig begrip.

Met mijn man praat ik soms over mijn oude vadertje.
Twee jaar terug ging hij dood aan ouderdom.
Klinkt cru.
Ik weet het.

Soms is het nodig om cru te zijn.
Kort en krachtig een paar woorden delen over dood en leven.
Zeker nu.

‘Had het oude vadertje de Corona Crisis begrepen?,’ vraag ik.
Mijn man wacht tot hij antwoord geeft.
Hij kent me langer dan vandaag.

‘In de woonkamer van het dementiepaleis stond de tv de hele dag aan,’ zeg ik.

Het eerste wat je zag was zijn rug.
Soms droeg hij een hoed, om de dag nog wat op te fleuren.

Vroeger

Soms dacht hij dat de gang een rivier was. We visten toen ik klein was. Of hij zag de school waar hij lesgaf vroeger in de flat aan de overkant.

‘Hij is weer daar, hoor,’ riep Rosita zodra ik de bezoekerslift uitstapte.
Zij was zijn lieveling.
‘Waar?’
Ergens anders.

Snel

Dementie is een gekke aandoening.
Hij wist dat hij het had, maar een bedrevener speler met de werkelijkheid zou je niet snel kunnen vinden.

Zijn commentaar op het journaal was goud.

Ik denk dat hij een pantoffel naar de tv gegooid zou hebben tijdens de persconferentie.
‘Vuile huichelaars,’ hoor ik hem zeggen.