De dag na de opening

Op de dag na de opening…

…van mijn show is het Marathondag. Toevallig. Ik hoef maar een stap buiten te zetten of de heli’s vliegen over mijn hoofd. Onwillekeurig versnel ik mijn pas, aangejaagd door de aanzwellende oorlogsachtige propellergeluiden. O, Amsterdam, paradijs van grootvermaak. Gisteren was ik daar niet mee bezig kijkend naar de mensen waarmee de galerie volstroomde. Vrienden, kennissen, aanhang van de kunstenaar in de aangrenzende ruimte, buurtbewoners. Onbekenden.

(Die moet je altijd in de gaten houden.)

Op de dag na de opening…

…drijven gedachten aan de opening voorbij als wolken aan een verder heldere hemel. Ik zag hoe teleurgesteld de mensen waren toen onze performance voorbij was. Hij was kort, omdat hij intensief is om uit te voeren. Om ons heen een kring aan mensen, bekenden, onbekenden van de kunstenaar in de aangrenzende ruimte. Totaal vreemden. Ja. Er had een criticus tussen kunnen zitten die zich op verantwoord academisch niveau afvraagt hoe een performance van twee vrouwen, die min of meer samen een intens melancholisch cellostuk spelen, zich verhoudt tot een visuele installatie met vertekende historische verwijzingen naar de sixties.

De dag na de opening…

…is altijd een rare, rommelige dag. Moet je van genieten, zeggen ze. Uitslapen. Ik ben in de studio, net als altijd. Iets later begonnen dan anders. Het licht dat door het dakraam naar binnen valt, is veelbelovend. Vandaag ga ik tussen de bedrijven door een flinke pot wandelen. Aan de rand van de stad op loopafstand van het Amsterdamse Bos zullen marathonlopers me niet voor de voeten lopen.