Een kogel in je kop, ja dat lucht op

De krant ligt na een lange zaterdag nog ongelezen op de bank. De koppen op de voorpagina hoef ik niet te lezen om te weten wat het belangrijkste nieuws is. Dat is mij via twitter allang duidelijk geworden. Op de voorpagina een beeldvullende foto van twee kinderen, een meisje en een jongen. Het meisje laat het hoofd hangen, het haar valt in slordige strengen voor haar gezicht, de handen pathetisch voor haar mond geslagen. Slimme foto. Het meisje is niet identificeerbaar en toch geeft de foto informatie over het incident, over wat wij moeten voelen als lezer. Voor de krant doet het er niet echt toe wie het meisje is, ze wordt overschaduwd door de klassieke rouwpose. Van de jongen is slechts een stukje te zien, een deel van zijn schouder, zijn oor dat op het eerste gezicht groot is vergeleken met de rest van het hoofd. Daar is hij vast mee gepest, met die flaporen, misschien wel op de dag dat de foto is genomen. Wie weet. Zowel de jongen als het meisje hebben een absurde schietpartij overleefd van de zoveelste psychopaat die met zijn pistool ongehinderd los kon gaan op een Amerikaanse basisschool. In de berichtgeving wordt een zesjarige jongen geroemd die het lef had om langs de schutter te duiken en het op een lopen te zetten. Vluchten voor een doorgeslagen volwassene. Dat zouden meer kinderen moeten doen.

Ik sla de krant snel open en na een keer bladeren slaat een zelfmoordbericht me voluit in het gezicht. Een meisje van vijftien is dit keer het slachtoffer geworden van pesterijen en kon het leven in het moment, een manier van leven die door volwassenen vaak als bijzonder leuk wordt aangeprezen, niet meer aan. Na de feiten komen enkele leraren indirect via de verslaggever aan het woord. Op de school heerste een rotsfeer en vaak is het moeilijk voor de volwassene die aan het roer staat om adequaat in te grijpen. Je zou ‘de situatie’ erger kunnen maken als de pesters doorhebben dat je solidair staat met degene die buiten de boot valt. Beide berichten zijn van een gruwelijkheid die me de adem beneemt. Ik verbeeld me dat de krant een glossy bijlage heeft. Een gitzwarte cover met piepkleine zilverkleurige sterretjes, maar als je goed kijkt zijn het namen van alle kinderen die de afgelopen jaren door een schutter of een groep pesters om het leven zijn gebracht. Op de volgende pagina staan honderden fotootjes van kinderen met een balkje voor de ogen. Daaronder is in kinderhandschrift een opstandige tekst geschreven door een Nederlandse onderwijzer (aldus het onderschrift) die met felle bewoordingen duidelijk maakt dat hij zijn ontslag indient als er nog maar een kind in zijn klas op een onmenselijke manier wordt getreiterd. Daarna wordt de lezer verwezen naar het boekje dat in de glossy zit vastgeniet, volgestouwd met manifesten, essays, brieven en beschouwingen van onderwijzend personeel, schooldirecteuren, oudercommissieleden, oud-leerlingen, politici en bekende Nederlanders die zich stuk voor stuk voor hun kop dreigen te schieten als er ook nog maar een schoolkind met een haar wordt gekrenkt.