Hoek

Hoek

Op mijn derde dag in Parijs kocht ik twee boeken van Perec*. Hij lag in de etalage van de boekwinkel op de hoek (Librairie au Coin), zoals veel zaakjes hier heten. In ‘mijn’ straatje, de Rue Coysevox, heeft een jonge mec (dude, kerel) zijn café grappend Les petits cons genoemd. Loop je vanaf de butte via een straat – met de geweldige naam Rue de la Barrière Blanche – op het zaakje af dan denk je eerst echt dat er iets anders staat.

Coín. (hoek)

Een hoek kan hier tot grote verrassingen leiden. Een appartementenblok omgeven door twee straten dat op de hoek waar buitenwanden samenkomen onmenselijk smal is. Wat zou je met dat enge hoekje kunnen doen? Hier in Parijs verkopen ze piepkleine appartementjes, ‘bezemkasten’, een term die typisch Nederlands is trouwens, van nog geen tien vierkante meter. De prijs is pittig, laat ik het daarbij houden.

In een metropool als Parijs wordt ieder hoekje benut. Maar ik had het over Perec. Het tweede boek dat ik kocht, heet Espèces d’espaces (1974), een vrije vertaling zou ‘stukken ruimte’ kunnen opleveren. In een ingelijmd voorwoord luidt de eerste zin:

‘De ruimte van uw leven is niet continu, niet oneindig, niet homogeen, niet isotroop.’

Dat laatste woord heb ik moeten opzoeken, de betekenis: onafhankelijk in richting of wijze. Hier in huis staan geen woordenboeken, op een klein zakwoordenboek Frans-Nederlands na, op de hoek linksonder van de binnenkant van de achterflap heeft iemand iets geschreven. Moeilijk te ontcijferen, lukt het me na een tijdje toch.

Er staat: ‘Au coin.’

In de hoek.

* Georges Perec 1936, Parijs – 1986, Ivry-sur-Seine