Ons meisje

Alle ramen en deuren staan open van alle huizen in de straat, zowel aan de voorkant, als achter. Geluiden van borden die in de gootsteen worden neergezet klinken op, een hond blaft, op het balkon wordt een flesje bier geopend. Een kind huilt, lacht, roept. Huilt. Het buurmeisje. Ik loop de woonkamer binnen en kijk naar de onbewogen krant waarachter mijn vriend zich verschanst op de sofa. Op andere dagen ligt ze vroeger in bed, zegt hij wanneer ik over het huilende buurmeisje begin. Het kind is naar schatting twee jaar oud en beschikt over een goed setje longen. De hele avond laat ze zich luidkeels horen, soms vrolijk kletsend, dan weer zielig huilend. Ik draai twee wassen achter elkaar. Onbedoeld om het geluid dat van buiten de vrijdagavond van de hele straat domineert te dempen. Ik heb niets tegen kinderen, en als een kind huilt als een wolf vanwege de tropische temperaturen, dan heeft het een legitieme reden. De conclusie dat het oké is dat een kind van twee tot tien uur op is op een uit zijn plaat gekookte zomeravond stemt zowel mij als mijn vriend tevreden. We zijn trots op onze tolerantie al spreken we dit niet uit. Ik schuifel door het gehuil door mijn eigen huis en besluit een stukje te typen. (Wat trouwens een stuk aardiger klinkt dan een blog produceren.)
Inmiddels is het ver na tienen en is het geluid van ons meisje van zogoed als hiernaast uit de binnentuinen verdwenen. Binnen is ze, in een klein bedje in het kleine kamertje waarin ook beide ouders slapen. Ik hoor haar nog steeds, dan weer huilend, soms vrolijk kletsend. Buiten begint een buurvrouw de planten te besproeien. Het watergekletter verfrist, ontspant. Ik krijg weer zin in de avond. Hoe verlicht en flexibel ik ook probeer te zijn, het ene argument meet met het andere, factor buitentemperatuur vermenigvuldig (ze huilt nog steeds) met kamerformaat en relativiteit van de rustverstoring, het is eerlijker om toe te geven dat ik het lastig vindt om te accepteren dat tijdens de zomer heel andere leefregels gelden en kleine kindjes laat in de tuin mogen darren omdat het binnen te heet is om fatsoenlijk te kunnen slapen. En het is niet de eerste keer. Het zal zeker niet de laatste keer zijn. Arm kind.