Toch

Omdat het hier te druk is met de laatste dingen voor de opening van komende zaterdag, met de boekcorrectie, een stuk voor een tijdschrift schrijven, besluit ik het bloggen voor deze week te laten. Je hebt gelijk hoor, vindt ook Carst en hij merkt op dat er nergens staat dat ik elke week zal bloggen. Het is slechts een afspraak die ik met mezelf gemaakt heb.
Op die gedachte ben ik gisteravond behoorlijk rustig gaan slapen. Vanochtend begon het in mijn hoofd echter al flink te kriebelen en te jeuken. Een belofte aan mezelf, is dat niet veel meer waard dan een belofte aan wie dan ook?
Bij deze dus, een kort, klein blogje, een woord dat ik als een doosje opendoe. Het format is toch kant en klaar, ik hoef alleen maar in te stappen, uit te voeren, door te denken, de vingers te laten bewegen op het lichte toetsenbord van de Mac Air.
Het enige waar ik me niet aan wagen wil, is aan de wereld kenbaar maken dat dit blog er is. Met elk woord begint het er sterk op te lijken dat ik het gemiddeld aantal woorden ‘halen’ zal. Ik pauzeer even. Zal ik? Het roken van een sigaret?
Oké.

Wonderlijk, dat er weinig woorden in mijn hoofd willen wonen, een week voor de opening van mijn solo show bij Cosimo. Er is de laatste week ineens weer zoveel gebeurd in mijn absurde leven dat ik, mocht ik de gebeurtenissen via bloggologische, therapeutische toetsenrammerij tot een zekere vorm van volwassen verwerking lijken te kunnen liften, ik niets anders meer te doen zou hebben voor de komende tijd. Ik besluit het bij dit korte blogje te laten en de lezer die door virtueel toeval aan de slag is gegaan met mijn halfslachtige ontboezeming met een vaag gevoel van teleurstelling achter te laten. Sorry! Het is de schuld van die stomme solo show. De stress of er wel mensen zullen komen, de klusjes die zich blijven aandienen.