Vandaag kom ik…

Vandaag kom ik een notitie tegen in één van de Lalalanding schriftjes die mee naar Parijs mochten in september. (Mijn dierbare redacteur Josje Kraamer was zo lief om een speciaal Paris notebook voor me uit London mee te nemen.) De notitie in kwestie is niet bijzonder veelzeggend, mooi geformuleerd, of mysterieus.
“Ze verliezen hun hoofd,” staat ergens piepklein op een bladzijde, met potlood. Het probleem van aantekeningen die je pas na een tijd bestudeert (vaak met het doel om ze weg te kunnen gooien) is dat je vaak niet meer weet waarom je het opschreef. En, erger nog, wat je met de zin bedoelde. Het allerergst zijn droomnotities maar daarover vertel ik graag een andere keer.

Ik wilde iets zeggen over het hoofd van Marie-Antoinette, denk ik. Iets diepzinnigs, socialistisch, literair en filosofisch. Mon dieu. Iets meeslepends over de onverdiende privileges van de aristocratie, waar zij een opvallend exponent van was. Voor straf onthoofd door het boze, onderdrukte volk. Aristocratie, volk, ongelijkheid, allemaal termen die je vandaag de dag weer terug hoort komen. In Parijs zijn er elke week demonstraties door de ‘vestes jaunes’, meestal op de Champs Elyssees, en als je het tijdig weet als toerist heb je nergens last van.

Als kippen zonder kop lopen hele volksstammen (weer) achter populistische leiders aan. Zij beloven aan deze mensen de hemel op aarde. Maar in werkelijkheid geven ze helemaal niets om het welzijn van deze mensen. Het volk zou hun hoofd ietsje beter moeten gebruiken, denk ik dan.