Thuis

Soms denk ik dat weggaan hier onmogelijk wordt. Ik voel me thuis, maar dat voelde ik me destijds ook in Davos tijdens het schrijven van roman nummer twee. Weggaan was toen eerder aan de hand, de tijd om daar te mogen blijven korter, en de structuur waarbinnen ik ‘mijn’ verhaal kon doen, vastomlijnder. De Toverberg wierp zijn schaduw constant vooruit. Ik weet nu niet zo goed of het één – wat ik hier mededeel – met het ander – wat ik denk – iets te maken heeft, maar feit is, heuglijk feit is dat ik actief aan het schrijven (‘schrijven-schrijven’) ben, er ontstaan situaties rond een kleine groep mensen die zich de familie Rodin mag noemen.

Thuis is een woord dat de kinderen van vader Rodin niet zomaar mogen gebruiken. Ik beschrijf een situatie, ik schrijf een scène uit, ik luister naar de geluiden op straat, hoor een jongetje buiten om zijn moeder jengelen.