Little women

Ja, ik hoorde het zodra de muziek begon.
Er is iets goed mis met de film Little women.

Bios

Ik zit in de zaal, met een vriendin.
Eerder had ik tegen haar lopen pochen dat Zaal 1 van de Filmhallen zijn audio-beeld balans prima op orde had.
Een onzinnige opmerking. Het kwam omdat we dicht onder een speakertje zaten, hij oogde klein toen we gingen zitten, maar hij werd groter omdat ik er vaker naar keek.

Little women trok die middag een keur aan oudere dames en een enkele heer, die voor mijn vriendin en mij plaatsnam, en moeizaam met een gehoorapparaat ging rommelen.

Achterin.

We zaten op de beste plaatsen. Achterin, bovenin, onder ons een zee van dobberende, grijze hoofden.
Het zaallicht ging uit.
Vlak naast ons danste stofjes in de lichtbaan die uit het projectiekamertje kwam.

‘Je hebt in een bioscoop gewerkt, hè?,’ zei mijn filmbezoekgenootje.
En ik knikte, ja, ik projecteerde films, de een na de ander, hele avonden, weken, maanden, jaren, in precies zo’n hok. In het donker leefde ik, films kijken of draaien was een aantal jaren zo’n beetje het enige wat ik deed.

Muziek.

De muziek liet niet af in Little Women, werkelijk elk moment in de film is opgevuld, aangekleed, zodat de kijker niet kan verdwalen in zijn eigen emotie.
De muziek zorgt als een dwingende moeder voor haar kinderen: de kijker voelt wat hij geacht wordt te voelen.

Ik verlang naar een dogma uit de koker van Dogma 95: ‘Je mag als regisseur alleen on set geluid gebruiken, en niet achteraf een soundtrack onder de beelden zetten.’

Toch is het fijn om naar de film te kijken.

Dat er vooral oudere mensen in de zaal zitten, heeft met het tijdstip te maken en de dag.
Het is dinsdagmiddag, een raar moment om naar de film te gaan.
Ik doe het om aan geluidsoverlast te ontsnappen, aangezien de twee jongens in het atelier naast de mijne elke dinsdagmiddag met zware kasten schuiven, en planken in stukken zagen, ik hoor ze keihard lachen, en schreeuwen ondanks de geluidwerende kwaliteiten van mijn dure koptelefoon.

Bovendien is Little Women een van de eerste boeken die ik als meisje las, opgroeiend in een huis met meisjesboeken. Ida Boudier Bakker’s Klop op de deur, Afke’s Tiental.

Druk.

De Little Women in de Greta Gerwig verfilming zijn speels, druk, omdat ze dansen, terwijl ze draaien, wanneer ze roepen, en schreeuwen, om de haverklap is er een reden om te huilen, of ze barsten in lachen uit.

Wannneer pianospelende Beth ziek wordt en stervend is, komt de film in iets kalmer vaarwater.

Maar die muziek!

Het lukte Greta kennelijk niet om tegen de producent te zeggen, hey, man laat de soundtrack er even uit.

Little women componist Alexandre Desplat schreef ook de muziek voor The Shape of Water.
Ook hier vond ik de sound aan de sentimentele kant.
Uitleggerige, programmamuziek die iedereen nadrukkelijk naar de mond praat, maar de harten van de kijker overstemt.

Jammer.