Broos en onverwacht

Gisteren is hij overleden, mijn oude vadertje. Inmiddels heb ik tientallen mensen een appje gestuurd over zijn dood: ‘Het zat eraan te komen.’ Ik was voorbereid.

Hoe mijn woensdag begon? De dag van gisteren lijkt een volledige week terug in de tijd te hebben plaatsgevonden.

Ochtendmoe nestelde ik me op mijn bureaustoeltje, een retro exemplaar. Ik was in de studio, schor en stemloos. Zonder veel verwachtingen was ik op mijn warme gevoerde winterlaarsjes de woensdag ingeslopen, moedig van plan om een paar uur aan een kunstproject te werken. Rond de middag langs mijn oude vadertje in het tehuis om de hoek was verder het meest concrete voornemen van de dag. Hij was dement, benauwd. En de laatste paar weken at hij weinig meer.

Hoe snel zou het gaan? Was ik de vorige keer door het overlijden van mijn moeder totaal verrast, dit keer zou ik het anders aanpakken. Dus was ik al met een uitvaartondernemer in gesprek. ‘Het zou snel kunnen gaan’ zei de arts, ‘maar eigenlijk is het moeilijk te zeggen.’ Is de eerste zin vaag, de laatste is misleidend; gehinderd door de beste bedoelingen (en uit angst om op verkeerde prognoses vastgepind te worden) blijft een arts vaak verre van specifiek. Je moet doorvragen en dan nog blijft onduidelijk wat er wordt bedoeld. Daardoor verraste het telefoontje, dat ik gisteren op woensdag 6 december iets na tienen kreeg, me toch. Onverwacht.

De arts. Mijn vader was overleden. De verzorgers wilden hem een morfinepleister toedienen, voor het eerst, en die extra behandeling werd hem al te veel.

Zo broos.

De dood.