stofzuiger
over spullen weggeven die je dubbel hebt
over spullen weggeven die je dubbel hebt
was mijn handschrift vroeger anders dan nu vraag ik me af nu ik onderzoek doe naar een manier om van taal en tekenen meer een eenheid te maken
Boekbespreking over Wicca A Guide for the Solitary Practitioner. Als je op de een of andere manier in aanraking bent gekomen met het gedachtengoed van wicca en je er serieus in wilt verdiepen, raad ik serieus aan om deze 'guide' te beginnen.
Emily Kocken is één van de storytellers tijdens Mariëlle Videler's Bird Bath expositie bij Lumen Travo Gallery in Amsterdam
In Parijs schrijf ik brieven aan mensen die ik meestal online heb ontmoet.
Over storm en gedrang gesproken; dit was het weekend van de protestmarsen in Amsterdam. Zaterdag de internationale vrouwenmars, en gisteren de klimaatversie.
Met de trein vertrokken we na een wonderschone week in Berlijn. Uitgezwaaid door de moeder van mijn man, met Duitse Kuchen in onze magen, de middag was nog jong. Buiten was de wind weer opgestoken.
Om de bloedmaan goed te kunnen zien, fietsten we sneller dan het licht. 'We moeten weg. Over een paar minuten komt de maan op in het zuidoosten.'
In de supermarkt riep het meisje achter de kassa iets over zomertijd naar het meisje bij de bloemen.
Over een voicemail bericht en schorre stemmen, hoesten, een benauwd vadertje, liefde en empathie.
Laatste gastblog door neerlandicus Guus de Bakker die eerder prachtige stukjes schreef over zijn leeservaringen met mijn roman De kuur. Deze laatste keer schrijft hij over de personages.
Hij is overleden, mijn oude vadertje. Ik heb inmiddels tientallen malen aan mensen een appje gestuurd: 'Het zat eraan te komen.' Ik was voorbereid op zijn dood.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Op donderdagavond 5 oktober scheen een volle maan op de Culture Club van We Are Public in De School. In een kamertje in een groot schoolgebouw in Amsterdam West las ik voor uit De kuur.
Gastblogger Guus de Bakker over De kuur. Enthousiast bericht hij dit keer over de taal. Streepjes, sterretjes, vraagtekens, uitroeptekens.
Guus de Bakker, voormalig docent Nederlands, las De kuur en schrijft een aantal maal een blog! Door close-reading komen we in het hoofd van een enthousiast lezer.
Voor de tweede keer neemt gastblogger en voormalig docent Nederlands Guus de Bakker ons mee op een close-reading avontuur van De kuur.
Guus de Bakker was zijn hele leven docent Nederlands. Hij las De kuur en schrijf erover. Hij schreef dat hij meer zou schrijven! Een gastblog in delen dat belooft wat!
Toespraak door Michiel van Zuylen ter gelegenheid van de tweede presentatie van De kuur op 10 juni bij C&H Gallery in Amsterdam
Lezen en schrijven is een spel van verdwijnen en verschijnen. Verdwalen in de tijd.
Als schrijver ben je tot over je oren verliefd op je personages, zou het echt? Er is iets met mijn oren, daarover de komende tijd meer, veel meer. Ik heb elfenoren.
Over sommige Imbolc aspecten verschillen de meningen, op welke dag vier jij het, en waarom? Symbolische schoonmaak, spullen verbranden, reinigen, kaarsen in je haar, het mag allemaal.
Hoe herdenk je David Bowie? Slechts een jaar is het geleden en zijn spirit bezielt ons intens. Dat merkte je een paar dagen terug, op zijn verjaardag, de online reacties op de documentaire, door diehard fans zoals dat heet, maar dat waren er dan wel heel erg veel. Het bijzondere aan hem was dat er ondanks de gigantische commerciële successen een esoterische aura om David Bowie hing.
De leesclub eindigde fraai met een puntgaaf lied dat beide boeken verbond, over een hond, in mijn boek 'echt', in het andere 'imaginair'.
Behalve het hardop uitspreken van een zin, rondlopen om de zin in je lichaam te voelen indalen, kan je met je ogen zonder geluid een zin op een muur schrijven, of in de lucht. Een nieuwe tak van sport wellicht, luchtschrijven.
Toen we gingen lopen en de weilanden rondom ons vriendelijk onder de ijle mist van hun leegte getuigden, greep het vlakke land me gewoonweg aan.
Bij de brief een kleine instructie om het werk een dag lang in de hotelkamer op te hangen. Ik deed het, echter even, zag namelijk dat de grote vellen geniet zich meer leenden voor een rustige contemplatie van mijn kant en vertrouw aan de lezer van dit blog beelden toe van een haasje aan de voeten van een grote man, terwijl ik met mijn rugzak op de bergen introk voor een wandeling in de ijlste lucht waar je adem van gaat stokken.
Ze gillen, de sirenes. De zieke kinderen worden en colonne ergens heen en na afloop terug naar huis of ziekenhuis gebracht.
Linus werd consequent afgebeeld met een dekentje. Duim in de mond. Zonder dekentje was het huilen geblazen
We gaan geen internet nemen, zeg ik vrijwel meteen als hij binnenkomt om de ruimte nader te bekijken.