De man met het loopje

De ochtendspits is nog ver. Ik verlaat slaapdronken mijn huis op weg naar de studio. Een rugzak vol dromen, zwaaiende armen. Lege straten, aan de overkant van de gracht begint een hijskraan iets van de grond te tillen. Schrapend geluid.

Een man loopt voor me. Hij heeft een leuk loopje. Iets met zijn kontje, hij swingt een beetje. Hij is formeel gekleed, pantalon, colbert, lange winterjas over de arm. Aktentas. Ja, hij heeft zin in de dag.

Hij steekt de Aalsmeerweg over, ik volg hem. Niet bewust. Ik moet toevallig ook die kant op. De gedachte maakt me ongemakkelijk voor een paar tellen. Maar ik schokschouder dit snel van me af en volg de man, beschermd tegen weer en wind. Ik zie verder niemand buiten, merkwaardig, het is bijna acht uur.

Waar gaat de man met het loopje heen? Heeft hij een auto verderop staan, waarmee hij de snelweg opgaat, naar een groot kantoor in een ongezellige buitenwijk, of is het omgekeerd, hij heeft de reis gemaakt, en maakt nu zijn laatste meters. Hij werkt in de buurt.

Hij heeft geen idee hoe dichtbij ik ben. Komt daar een groepje vreemden aan? Mannen, vrouwen, een stuk of tien. Ach. Ik voel me met de man verbonden. Gaat hij nu de hoek om, ik ook, dat spreekt. Waar hij gaat, daar ga ik. Niemand kan mij plagen op dit hondsvroege ochtenduur.