Michael

En weer was ik niet van plan om televisie te kijken. Vrijdagavond, acht maart, vrouwendag nota bene. Zappend zoeken naar een kwaliteitskanaal kwam ik uit bij Leaving Neverland, de documentaire over een lelijke kant van Michael Jackson, de kindermisbruikende demon. Ik gebruik met opzet een lelijk woord voor iets wat onbeschrijflijk shockerend is.

Nu is het laatste wat ik wil een verhandeling houden vanuit een christelijke religie, omdat dit in het algemeen de eerste associatie is met dit lelijke woord. De mijne is het niet, al geloof ik wel in spoken en demonen, en vind ik verder dat volwassenen met hun handen van kleine kinderen af moeten blijven.

In het geval van Michael is de grootste drogreden waardoor je verblind raakt en het moeilijk vind om directer zijn misstappen te beoordelen, het misbruik dat hij zelf ondervond in zijn prille jeugd. Ik heb het allemaal van horen zeggen, bedrijf slechts psychologie van de koude grond.

Terugkomen op de relatie christelijk en kinderen, het gaat vaak mis, en de laatste tijd wordt de ene na de andere beerput opengetrokken, het publiek dat aan de specifieke geloofszuil of, in het geval van Michael, in een menselijke afgod gelooft in ongeloof achterlatend.