Mijn eerste ontmoeting met de buitenwereld

De kruitdampen van het vuurwerk zijn allang opgetrokken. Mijn intuitie mag voortaan alle goede voornemens bepalen. Het nieuwe jaar is voor mij op een ander moment begonnen, eerlijk is eerlijk, maar ik leef ook in dit hier en nu, de jaartelling volgen die we massaal hanteren. Ik weet in welk jaar we officieel leven, met frisse tegenzin blijkt meer en meer.

Mijn eerste ontmoeting met de buitenwereld op deze eerste dag van 2017 is met de buren. Niet met zomaar buren, dit zijn lawaaierige buren, er is nauwelijks normaal contact. Het zijn typische verbouwingsburen, kleine kinderen die huilen en rondrennen, een hondje dat snerpend blaft.

Vandaag is de vibe meteen anders. Ik sta nog niet buiten op straat of het meisje komt met een grote beer in haar armen op me af. Hallo daar, zeg ik. Haar broertje staat er stil bij met zijn handen op de rug. Ik heb hem eerder gezien, van boven, uit ons raam, in hun tuin, boos, vaak is hij boos. Maakt daar bijpassende geluiden bij. Hij glimlacht naar me. Hé, wat lief.

De moeder blijft op de achtergrond, een kartonnen doos in haar armen. Hoe was het voor jullie, vraag ik aan de kinderen, bang voor vuurwerk vannacht? Zij niet, zegt de moeder die kordaat achter het meisje gaat staan. De beer is de buffer. Ze wijst naar haar zoon. Hij was als de dood.

Het hondje is uit logeren.

Foto: Gino’s sofa, Emily Kocken 2005.