Point of No Return

‘Soms overkomt je iets waarna niets meer in je leven hetzelfde is,’ zeg ik tegen het publiek, lichtvoetig bedoelde woorden als inleiding van een salon in het Amsterdamse Huis de Pinto. In dit pandje uit de zeventiende eeuw (1605!) , nog geen honderd meter van het Rembrandthuis verwijderd, mocht ik als ‘moderator’ (‘curator’, ‘host’) rond een door mij aangedragen thema ‘Point of No Return’ met musici, schrijvers, acteurs en kunstenaars de code van het onomkeerbare kraken.

Ik ben gek op de klank van ‘code’. Wat het oproept. De getalletjes flitsen lucide aan je geestesoog voorbij. Achter de te kraken code ontrolt zich vermoedelijk een lange tunnel, je knippert en voilà, tunnel transformeert, spiralend spuugt het imaginaire ding iets uit; een labyrint, je knippert nog maar eens en veegt met vuile vingers de tranen uit je ogen en daar ontstaan uit traanvocht en viezigheid een serie glazen stolpen waaronder piepkleine briefjes met nauwelijks nog leesbare geheimen, een film start, jeugdherinneringen, niet alleen die van jou, maar ook van een heleboel anderen… allemaal verbeelding natuurlijk. Chaotische beginnetjes van zo mogelijk nog rommeliger eindes…

‘Fijn dat u deelgenoot wilde zijn van de tweede Point of No Return.’

De avonden zijn net achter de rug en het stof van de ervaring begint wat neer te dalen.

‘In ieder leven is er sprake van een scharniermoment waarna je eindelijk die grote beslissing kunt nemen,’ zeg ik in de leeszaal waar schimmen uit het verleden verliefd naar de gouden engelen op het plafond kijken. Voeten schuifelen stiekem onder stoelen. Een verzorgde dameshand slaat beheerst een bladzijde om.

Ooit was dit een leeszaal in een bibliotheek. Het is nog steeds een leeszaal, boeken mogen geruild worden. Elke dag zitten hier mensen, studenten, buurtbewoners. Het is een ongelooflijk stijlvolle plek, een oase in de binnenstad.
Een aantal malen werd het voortbestaan van Huis de Pinto bedreigd. Het zou met de grond gelijk gemaakt worden. Het idee. Een Rembrandteske figuur kan voor je gevoel elk moment naar binnen komen. Zo sterk is de oude energie bewaard gebleven. Er zijn archieffoto’s waarop je het gebouwtje fier maar ook een tikkeltje angstig tussen het barre stadsland ziet staan. Het is behouden, dat weten wij nu, maar toen was het besef er eentje dat nog nauwelijks aan de onomkeerbaarheidswet was ontsnapt.

http://www.huisdepinto.nl/agenda/point-of-no-return-1

https://nl.wikipedia.org/wiki/Huis_De_Pinto