Verse melk

Ik probeer het me voor te stellen. Boven het dekzeil prikken de winterkoude sterren aan een inktzwarte hemel: ‘De explosieven beginnen op mijn ribben te drukken, dwars door de draagband heen. Ik heb het hem nog zo gezegd, van binnen naar buiten werken, dan is het effect ook beter. Je plaatst de bommen, al is dit een groot woord om ons kinderlijke knutselwerk aan te duiden en ofschoon het niet uit lijkt te maken hoe je ze draagt, voor jezelf is het echt een wereld van verschil.’ 
Nou ja! Hoe kom ik erbij? Over wie heb ik het eigenlijk? Over de anti-marathon man, de jongen die overbleef, de jongste van de twee broers uit Boston die eigenlijk ergens anders vandaan kwamen. Boosaardige broers. Geen idee wat in het hoofd afspeelt van een jongen die weet dat zijn laatste vrije uurtje geslagen heeft. Die moet weten hoe stom het is om een boot als verstopplek te kiezen, in een tuin in Watertown. De feiten zullen mijn poging tot fictivisering (ontfeitelijken) van de feiten weerspreken wanneer ik zeg dat er haast geen slechtere plek te bedenken was voor de ‘hide-out’ na wat misschien wel de boeken zal ingaan als een van de meest desastreuze voorbeelden van een ‘hit and run’ uit de geschiedenis van een jonge crimineel, al hoor ik in de media voortdurend de term ‘terrorist’ voorbijkomen.

Grappig. Op het moment dat de bewoners van de ‘Boston Area’ van de autoriteiten hun huis mochten verlaten en naar buiten mochten, kochten ze vooral verse melk. Gek? Zeg het gerust even hardop: ‘I am going out to buy some fresh milk.’ Het leven wordt ogenblikkelijk een stuk plezieriger. Je knapt er werkelijk meteen van op. Nu de gebeurtenis verouderd is, de ene broer dood en de andere onschadelijk gemaakt (het beste wat je kunt doen met een bom en zijn drager), is het bijna blasé om over een bom te bloggen, over de Bostonians aan de andere kant van de oceaan die zich nog steeds wat schuw over de straten voortbewegen. En ik heb getwijfeld of andere onderwerpen, zoals de kroning van de koning, het saluut aan mijn debuut, een nieuw Leiden in last, om er maar even een paar te noemen, geen voorrang hadden boven oud nieuws en verse melk.