We dronken thee in de tuin…

…en keken uit over de graven.

Eeuwige slaap, zou het bestaan? Ik staar naar de opgerolde blaadjes van een fijne groep groene varens rondom een grafsteen. Begraafplaats Huis te Vraag is een oase. Ergens in Amsterdam Zuid ligt de geheimzinnige plek verscholen achter een hoog hek. Een sloot omringt deze monumentale ode aan de natuur. Je moet het kennen om er te kunnen komen. Via via.

Bij deze.

Ik ben een ouwe mazzelaar. Wanneer ik mijn atelier uitloop, en de straat oversteek, ben ik er al. Dertig stappen slechts. Witte vlag schreef ik er goeddeels tussen de graven. Huis te Vraag is zo’n plek waar de uitdrukking ‘ergens aan verknocht raken’ voor uitgevonden lijkt te zijn.

De beheerders zijn oud aan het worden. Soms hangt er een cryptisch briefje op de toegangspoort. Dan is de tuin voor bezoekers gesloten. Meestal houdt ‘poortwachter’ Willemijn, zoals de vrouw zich noemt, zich keurig aan de openingstijden. Haar man Leon is of liever gezegd was kunstenaar, zijn visie op de innige relatie tussen kunst, natuur en de dood vormde de tuin. Het is een pareltje, een paradijs. Huis te Vraag is een van mijn lievelingsplekken op aarde.

We dronken thee in de tuin en keken uit over de graven.

Het was dan ook niet meer dan logisch om daar cello te spelen, buiten, aan de rand van de tuin, op een bankje dat uitkijkt over een weiland. Een mooie manier om de eerste dag van de online crowdfundingcampagne van Cello Girls in te wijden. Jacco, de geluidsman, nam alles live op. Ik had twee vriendinnen bij me als getuige. Bezoekers dwaalden tussen de graven, luisterden, verdwenen weer. Een man stond een tijdje achter me, zonder te spreken. Ik speelde zonder onderbreken rond het tijdstip van de nieuwe maan, een goed ijkpunt wanneer je aan iets nieuws wilt beginnen.

Nu het spelen was het tijd voor de high tea. Ik had slagroomsoesjes meegenomen. Het was een warme dag. Willemijn was een tijd in de keuken bezig, het geluid van vallend bestek, een kopje werd op een schoteltje gezet. Nog een.

Nog eentje. Geluid van water dat geschonken werd. Ik spitste mijn oren. O ja, een thermoskan.

Ik had eerst moeten vertellen dat Huis te Vraag een heus huis is, waar Willemijn en Leon, al decennia wonen, direct aan de tuin. Het Huis is een historisch pand dat lichtelijk verzakt en bemost getuigt van schoonheid en de betere tijden die wellicht nog komen gaan.

Er kwamen dieren uit de struiken. Willemijn verscheen met dienblad aan de trap. Geruisloos was ze aan komen lopen, de onhoorbare soundtrack van haar bewegingen strookte niet met het volume van haar fysieke verschijning. We dronken thee in de tuin en keken uit over de graven.

Je hebt mooi gespeeld, zei ze. Je concentratie, chapeau. Ondanks de overvliegende herriemakers. Tijdens Brahms hoorde ik zowaar een helikopter. Hij ging steeds lager vliegen. Crime scene Zuid, het moet niet veel gekker worden.

Wil je meer weten over mijn nieuwste project, Cello Girls? https://www.voordekunst.nl/projecten/7286-debuutalbum-cello-girls-1