Beuk
Over bomen en troost
Over bomen en troost
vogels
mijn eerste tuin vol voorjaarstekens hier imbolc vieren de eerste scheuten was een droom moet je nu eens kijken
ik droeg een pet en de ganzen staken over, boze automensen in een lange rij
vrijdag
mist is onhandig in het verkeer maar mooi als je wandelt
Emily Kocken is één van de storytellers tijdens Mariëlle Videler's Bird Bath expositie bij Lumen Travo Gallery in Amsterdam
Bergop wandelen, beetje klimmen, kuiten spannen, buiten adem.
De storm heet Dennis, het tasje Gucci. Een blogje over namen.
Het was vroeg in de ochtend en op weg naar mijn werk begon de wind op te steken.
Over de klimaatmars en een fictieve situatie in een schooklas.
Elke vrijdag post ik een blog over vliegen, dit is de tweede aflevering. De vorm wisselt, de teksten zijn een soort onderzoek voor mijn derde roman Lalalanding.
Vanochtend las ik het nieuws: de #vliegtax zal verhoogd worden naar zeven euro. Daarna volgde een heel verhaal over de juridische sluizen waar zo'n voorstel door moet, de partijen die zich moeten uitspreken, internationale maatregelen die genomen moeten worden. Om kort te zijn: in 2021 gaan we sowieso meer vliegtax betalen.
Overal is water en uit de lucht die ik vroeger hemel noemde valt flink wat. Ik loop naar mijn studio. Lekker vroeg, het alarm op mijn mobiel hoor ik zoemen in mijn tas.
Om de bloedmaan goed te kunnen zien, fietsten we sneller dan het licht. 'We moeten weg. Over een paar minuten komt de maan op in het zuidoosten.'
Overal liggen keuteltjes aan de rand van het bospad. Een klein dier heeft zijn sporen in de natuur achtergelaten.
Ik zou van een menhir kunnen houden als van een mens, zeg ik tegen mijn man. Dat weet je. Hij knikt. Ooit legden we in Drenthe precies tegelijk onze handen op een hunebed. Zoals twee ouders die hun kind een welterusten wensen. Wende in Wéris.
Eeuwige slaap, zou het bestaan? Ik staar naar de opgerolde blaadjes van een fijne groep groene varens rondom een grafsteen. Begraafplaats Huis te Vraag is een oase. Ergens in Amsterdam Zuid ligt de geheimzinnige plek verscholen achter een hoog hek. Een sloot omringt deze monumentale ode aan de natuur. Je moet het kennen om er te kunnen komen. Via via.
Gisteravond heb ik tot laat in de roman De weergekeerde bloem van Wessel te Gussinklo zitten lezen. In de woonkamer hing een wolkje, klein, wit, ik had er geen ruimte voor. To be honest. Klaar nu, zei ik op een gegeven moment. Het ding loste langzaam op, een kaars ontbrandde.
Ik meen me te herinneren dat het die dag sneeuwde, op het schoolplein hoorde je het knerpen van de laarzen en iedereen bekogelde elkaar met sneeuwballen.
Wanneer de lucht roze en rood kleurend aan jou, slaapdronken ochtendwandelaar, bekent dat de dag nog moet beginnen.
Eerste blog van het jaar over het eerste ding dat je samen doet op de eerste dag. Een zin: hij was de ganzen gepasseerd en eentje was uit het water gekomen.
Driedelige blogserie over het schrijven van Lichtblauw, een radiohoorspel (30 minuten) in opdracht van het Letterenfonds en AVROTROS.
Getrouwd op dinsdag 15 augustus op Texel lieten mijn kersverse man en ik ons meeslepen door de folklore van het eiland en bezochten de knuffellammetjesboerderij.
Een universeel momentum dat heerst in deze decembermaand. Heidens groot vuur maken en mythische verhalen vertellen.
laat samhain vooral verdwalen zijn ga desnoods verkleed als mens wees eerlijk in je hoop op de sluiers die verdwijnen
Ik kijk verbaasd naar een nieuwsitem op televisie. De bergheggenmus is op in ons land gesignaleerd!
Het is bijna dierendag, en op weg naar mijn atelier passeer ik veel huisdieren, een wit katje zit gevangen achter glas met grote ogen naar vogels in een boom te staren.
Sapristi het was snikheet! Dit blog gaat over sneeuw en fictie, schrijven over het weer en een wandeling in de bergen.
Honderd woorden over dagelijkse dingen uit leven van schrijver en kunstenaar, omgang met mensen dieren en dingen.
Wanneer je haastig door de regen loopt, word je sneller nat. Wie het weer tot onderwerp maakt lijkt gedoemd om te vervallen in pseudo aforistische kapriolen, verbale producten van bedenkelijk allooi.
Niemand laat op de eerste dag van een nieuw jaar zijn hoofd hangen. En is het wel het geval dan is de geknakte persoon die zich weer een nieuw jaar in heeft weten te slepen, onzichtbaar voor de feestvierders.
Toen we gingen lopen en de weilanden rondom ons vriendelijk onder de ijle mist van hun leegte getuigden, greep het vlakke land me gewoonweg aan.
Ik was bekaf van het wand’len, en had net als de andere gasten in de andere kamers mijn bergschoenen op de rubberen bergschoenmat gelegd, buiten mijn hotelkamer, op de gang.
Nog ruim een uur en dan is de maan rond. Ik kan op de fiets springen om deel te nemen aan een drumcirkel of een magisch mei ritueel ergens in een bos. In de auto stappen en naar het strand scheuren en de zee inlopen.
Een stevige tuinschaar steek ik in mijn laptoptas.