Wintersolstice

Over winterse rituelen, het verlangen naar licht.

Het woord alleen al is prachtig.

Een goede vriendin stuurt me een berichtje. Ze is blij dat op 21 december de kortste dag is aangebroken. De laatste donkere dag van het jaar. Ik snap wat ze bedoelt, want ja, dit is een prachtige periode. Dus typ ik een paar woorden, haal het weg, begin opnieuw. Een soort droefheid houdt me tegen. Ik wil antwoorden dat het in politieke zin niet zo is, van dat donkere en hoe het bijna voorbij is, ik denk aan de genadeloze oorlogen die momenteel worden uitgevochten. Ik huiver over wat de wereld binnenkort te wachten staat met de nieuwe wereldleider. Gevolgd wellicht door meer wrede demagogen.

Ik leg de telefoon weg en loop naar buiten. Wintersolstice. Het is slechts een week geleden dat een mooie volle maan aan de hemel stond. Redelijk optimistisch was ik over de laatste dagen van dit jaar. Maar toch. Door mondiale onrust omgeven, voelt mijn leven surrealistisch, te veilig, ik leef in een bubbel. Van schadelijke invloeden afgeschermd. Dagelijkse toewijding aan kunst en literatuur, gestaag werken aan een evenwichtige relatie met de elementen. Geen gemakkelijk leven. Vergeleken met anderen valt het mee, ja, inderdaad, een verschrikkelijk cliché. Maar ben ik de enige die daarin grossiert gedurende de koude maanden? (Nee.)

Wat zal ik terugzenden aan mijn vriendin? Vertel ik haar van mijn duister doemdenken? Terwijl zij uiting geeft aan een een universeel momentum dat heerst in deze maand. Ja, antwoord ik dan, natuurlijk is het heerlijk om de winterzonnewende te vieren. Een heidens groot vuur maken en elkaar mythische oude en nieuwe verhalen vertellen. Verlangen naar uitwisseling van energieën, de handen strekken naar naderend licht. In wat voor vorm dan ook, welke weg of traditie je ook volgt, in alle denkbare kleuren.