Ze gillen, de sirenes.

Ze gillen, de sirenes. Urenlang gaat het door voor mijn gevoel. Het is niet waar. De zieke kinderen worden en colonne ergens heen en na afloop terug naar huis of ziekenhuis gebracht. De weg, de ring rookt van het alarmerende, uit de banden vonkt het. De stad, onze stad, de vermaledijde stad schreeuwt het uit, de ambulances brikken solidair met doodziek en angstwekkend jong. Alarmeer ons maar, en een vervelende politieke wens gedachte zou zijn: scheur even snel door naar Den Haag (waar nu geen hond meer aanwezig is maar goed) en laat de grote jongens en meisjes die beleid maken een hartverlamming krijgen van schrik. Ik ga iets nog dommers zeggen. Iets wat mijn schuin overbuurman elke dag tegen zijn vrouw zegt: laat ze hun salaris maar inleveren, die managers, directeuren, ministers, topambtenaren, en ziekenhuisdirecteuren. Dan verdeel ik het wel onder het zogenaamde voetvolk, de schoonmakers, de ambulancebroeders, de brandweermannen…