Blueberry muffin

Ik sta bij de bakker op de vrijdag na Kerstmis en koop een muffin, zonder extra’s, vanille. De reden dat ik dit mag van mezelf is omdat ik weet dat er straks, in mijn atelier, weinig meer eetbaars te vinden is dan een pak crackers. Heb ik mezelf volgevroten tijdens de feestdagen en is het moeten lijnen de reden van mijn eerder genoemd mogen? Onder de vitrinetrede van de pure muffins liggen de luxe uitvoeringen met smaakjes vet en glimmend te lonken. Chocolade. Bosbessen. Ik wijs naar de bosbessen muffins en vraag vriendelijk of ik ook een bosbessenmuffin mag maar de bakkersvrouw achter de toonbank corrigeert me alsof ze zich ervoor wil verontschuldigen dat de dingen nu eenmaal zo heten: ‘Blueberry, mevrouw. Een blueberry muffin.’