Fascinerend

5 januari 2014

Laat ik de zoveelste versie van een tweede exemplaar uit een nieuwe serie tekeningen zien, en dan heb ik het over de digitale versie, op een scherm, zegt mijn vriend: ‘Fascinerend.’ Daarna volgt er natuurlijk meer en behalve het feit dat het helemaal niet zo verstandig is om je werk in wording aan naaste familieleden of geliefden te tonen omdat deze vaak alles redelijk positief beoordelen, als er al van jou als maker van een beoordeling sprake mag zijn, is het woord ‘fascinerend’ dat ik inmiddels in het domein van mijn (favoriete) F-woorden heb opgenomen, een wonderlijk voorbeeld van een woord dat niets en alles kan zeggen tegelijkertijd. Het is een openingswoord, een appetizer dat kan smaken naar meer.

In het Engels vind ik het sjieker klinken maar ja, dat komt natuurlijk omdat ik het mijn neppe Britse accent uit probeer te spreken: ‘Fascinating.’ Voorbeeld: ‘Oh yes, that drawing is really fascinating.’ Daarna het zwaarwichtige oordeel uit de mond van het liefst een gerenommeerd kunstcriticus, of een Britse vriend of vriendin die daarna het werk op waarde weet te schatten zodat ik daarna fluitend verder aan de slag mag.

Wat mijn vriend zei weet ik me niet precies te herinneren. Na het F-woord ‘fascinerend’ volgde een korte stroom aan zinnetjes waarin een aantal waardebepalingen en rubriceringen een rol speelden. Het werk was ‘grafisch’ en verwees (‘een beetje’) naar wat hij gezien had tijdens de Malevich tentoonstelling in de zaal van de suprematisten: ‘De cirkels die je gebruikt (‘je bedoelt de halo-achtige cirkels die achter de hoofden van de barbies zweven’) en de kleuren die zowel primair als mat zijn.

Fascinerend is een wijs woord om te gebruiken wanneer je een lang gesprek over wat dan ook wilt hebben. Het toont interesse en je weet dat er meer volgt aan soepele uitspraken, niet bedoeld als scherpe overtuiging maar zacht, de mogelijkheid openlatend voor de ander, met wie de fascinatie gedeeld wordt, om ook een plek te vinden in die wolk van fascinatie, die juist over jouw eigen werk hoort te gaan maar over het interesseveld van de persoon die de moeite neemt zich in het jouwe te verdiepen.