Knerpen

Ooit gaf ik les op een middelbare school en de bandleden, een meisje en drie jongens, zochten een leuke naam. Ze waren na de repetitie blijven plakken, ik had eigenlijk geen tijd voor ze maar ja, het succes van een beetje band hangt af van netwerken en een goede naam. Dat had ik ze zelf geleerd.

Ik meen me te herinneren dat het die dag sneeuwde, op het schoolplein hoorde je het knerpen van de laarzen en iedereen bekogelde elkaar met sneeuwballen.
Een gekke naam, zeiden de bandleden, eentje die je niet snel vergeet. Doe Maar, zei het enige meisje in de band. Iedereen lachte.

Knerpen.

Buiten hoorde je vrolijk gejoel. Ik zei dat het jammer was dat het plein niet meer ongerept was, hoezeer ik snapte dat je van sneeuw baldadig werd. Ik snap wat je bedoelt, zeiden de jongens schuldbewust. Ik zei dat het geluid van schoenzolen op droge sneeuw zo lekker klinkt, vooral als het stil is en je alleen dat geluid hoort, en dat je in het Nederlands een woord hebt waar ik zo snel geen adequate vertaling voor zou weten die evengoed klinkt: knerpen.

Klinkt als de naam Kniertje, zei het meisje. Op Hoop van Zegen! Knuppel! Met je knoert van een… Jaja, zo kan hij wel weer, zei ik.

We noemen de band Knurft, zeiden de jongens en renden blij het klaslokaal uit. Het meisje kwam twee tellen later terug. Mijn drumstokken, zei ze. Knoop in je oren, Kniertje, zei ik.

Ik leunde tegen het grote raam van mijn lokaal op de derde verdieping van het schoolgebouw, een oud klooster in de Amsterdamse binnenstad, en ik zag hoe het groepje over het plein rende, gitaarkoffers dansend op hun rug. De sneeuw was aan ballen verraapt, sleepsporen liepen van de ene kant van het plein naar de andere, iemand had een sneeuwengel gemaakt. Feestelijk, zeker, de band had een leuke naam, Knurft, maar knerpen kon niet meer. Daar heb je stilte voor nodig, en droge, ik zou bijna zeggen, maagdelijke sneeuw.

Afbeelding credits zie: https://veiling.catawiki.nl/kavels/774129-the-beatles-affiche-snowball-fight-1964