Vlakke land

Onlangs was ik met man en hond de stad uit. We gingen een zondag chillen in het gehucht Ottoland waar twee vrienden wonen die jaren geleden de stad definitief ontvluchtten en een deel van een oude boerderij kochten. Een mooie manier van leven waarin het huis de transitie van de mentale reis ondersteept: een deel wordt onder handen genomen, het oude in wezen bewaard, het nieuwe, het eigene, hun visie op het oude geprojecteerd.

Ik kom er graag maar toch, toen we gingen lopen en de weilanden rondom ons vriendelijk onder de ijle mist van hun leegte getuigden, greep het vlakke land me gewoonweg aan. Het is een confronterend landschap. Misschien is er een te groot contrast met de streken waar ik graag kom. De bergen, de bossen, en al omarm ik heus op warme dagen in het lage land vol overgave de zee, er is altijd iets wat ik mis.

Ik heb eigenlijk altijd heimwee.