David

Vandaag is de sterfdag van David Bowie.

Hoe herdenk je? Slechts een jaar is het geleden en zijn spirit bezielt ons intens. Dat merkte je een paar dagen terug, op zijn verjaardag, de online reacties op de documentaire, door diehard fans zoals dat heet, maar dat waren er dan wel heel erg veel. Het bijzondere aan hem was dat er ondanks de gigantische commerciële successen een esoterische aura om hem hing, hij was cult, de transformaties die hij toonde, grepen diep in onze psyche. Letterlijk. Een briljante visionair.

Je zou nu natuurlijk een plaat moeten draaien. Niks liedjes streamen of filmpjes YouTuben. Naar de platenspeler toelopen, liefst langzaam, de deksel omhoog, zo traag mogelijk. Het ding openmaken. In gewoon tempo. Een prettige handeling, heel fijn. Pandora’s box, de pareltjes die eruit springen, prachtige lading, de betekenis dient zich in etappes aan, of er een tijdsklok op zit. Ik noem geen titels, die kennen jullie.

‘Welke plaat?’

Tja. Ik zou de elpee pakken die je van het geld van je eerste baantje kocht, zoiets. Het hoeft niet. Kijk, het ligt eraan, het proces van herdenken en verwerken wint aan zeggingskracht als je schouders ophaalt over wat de anderen van je willen zien. Gewoon doen en zwarte sterren zien.

Ik herinner me een indrukwekkende David Bowie-ervaring in een theater in Tilburg. Studietijd. Ik keek naar een dansvoorstelling van studenten, en na een avond van mooie, technisch hoogstaande moderne dansen met moeilijke avantgardistische muziek, ging de laatste danseres wellustig uit haar plaat op Let’s Dance.

De grond trilde onder onze stoelen en mensen in de zaal begonnen spontaan met elkaar te zoenen.