Bergop
Bergop wandelen, beetje klimmen, kuiten spannen, buiten adem.
Bergop wandelen, beetje klimmen, kuiten spannen, buiten adem.
Over de klank van de cello is me nog nooit iets gemeens ter ore gekomen. Iedereen is er verliefd op. Een nieuwe epidemie lijkt te zijn uitgebroken, de mensheid lijdt aan cellofilie. Er heerst een algemene opinie over de cello, de klank is warm, en doet denken aan een menselijke stem.
Gisteravond heb ik tot laat in de roman De weergekeerde bloem van Wessel te Gussinklo zitten lezen. In de woonkamer hing een wolkje, klein, wit, ik had er geen ruimte voor. To be honest. Klaar nu, zei ik op een gegeven moment. Het ding loste langzaam op, een kaars ontbrandde.
Over een voicemail bericht en schorre stemmen, hoesten, een benauwd vadertje, liefde en empathie.
Vandaag stierf Louis Couperus in 1923. Hij kende de mens en zijn geheimen, een grote schrijver van de stille krachten achter onze verlangens.
Lezen en schrijven is een spel van verdwijnen en verschijnen. Verdwalen in de tijd.
Als schrijver ben je tot over je oren verliefd op je personages, zou het echt? Er is iets met mijn oren, daarover de komende tijd meer, veel meer. Ik heb elfenoren.
Op 12 augustus 1955 overleed Thomas Mann. Hij schreef prachtige boeken. In De toverberg komt de dood met mooie woorden tot leven.
dan verdwijnt iemand voorgoed uit zicht - uit jouw zicht - zeg dat even voor de duidelijkheid - daarginds doemt hij op steekt over op het moment dat jij twijfelt over richting - ook oversteken is te simpel - hij verdwijnt weer
De zondag zingt van zon en dat de dag nog jong is. Ik zit in de trein en bedenk nog niet dat het met de auto prettiger geweest was.
Laat ik het eens proberen, was mijn insteek, toen ik hier neerstreek, in de OBA, also known as Openbare Bibliotheek, de centrale, aan het IJ, op een fauteuil (grijs) met veel ruimte voor extra opbergacties.
Allerzielen zegt de regen en ik fiets door het Vondelpark op weg naar mijn celloleerling, een oudere dame die in een pension woont.