Mooie woorden over Le Livre in Mister Motley
Mooi essay over Emily's Le Livre
Mooi essay over Emily's Le Livre
Emily in Paris en Lalalanding
Over de vrouw van en de vrouw in oorlogsfilms een paar gedachten
Lezen is niet leuk was het mantra van de televisieuitzending van 'Dit is M'.
Ik loop achter een man met een maatstok in zijn kontzak.
Onine zie je nu de gekste dingen gebeuren als reactie op de Corona crisis. Hier een gratis idee voor online Frans youtube filmpje! Succes!
Of ik ben superdirect, een advies die ik ooit kreeg van een muzikant met een band: zeg gewoon tegen mensen dat ze je boek moeten kopen! In de muziekwereld is dat de normaalste zaak van de wereld. Waarom niet als je schrijft? Goed, doe ik het meteen, bij deze dan!
Naar aanleiding van het nieuws over de aanslag in Sri Lanka, dacht ik na over de doden. Ik lees dit blog voor op mijn nieuwe podcast, zie link in tekst.
Lastig om voor mezelf toe te geven dat ik gisteravond met tegenzin het eerste halfuur van het televisieprogramma Zomergasten zat te kijken.
Over openingstijden en 24/7 bereikbaar zijn.
Laatste gastblog door neerlandicus Guus de Bakker die eerder prachtige stukjes schreef over zijn leeservaringen met mijn roman De kuur. Deze laatste keer schrijft hij over de personages.
De magie van zich een perfecte partner wensen (fotomodel Schiffer), en deze in de gang na afloop van de bijna ontknoping van de film (na zelf te hebben verwezen naar de wet van de goede afloop in romantische films, ja... tot aan het einde kan er van alles gebeuren), tegen het lijf lopen in het 'echie', het ontroert me toch weer tijdens het kijken.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Op donderdagavond 5 oktober scheen een volle maan op de Culture Club van We Are Public in De School. In een kamertje in een groot schoolgebouw in Amsterdam West las ik voor uit De kuur.
Driedelige blogserie over het schrijven van Lichtblauw, een radiohoorspel (30 minuten) in opdracht van het Letterenfonds en AVROTROS.
Makkelijk voor de critici om de aflevering van gisteravond, de slotaflevering van zomergasten af te kraken. Ik zit er ook elke week klaar voor, Mac op schoot, tv aan, en vooral het eerste uur is het prijsschieten.
Barry Gibb trad op tijdens Glastonbury. Ik at voor de tv met het bord en schoot. Dacht aan de tijd van Travolta.
Op weg naar de studio kom ik andere vroege vogels tegen. Nu het weer zo wisselt, kun je aan de kledingkeuze van de mensen het karakter aflezen.
Ik maak mij weinig illusies over originele analytische capaciteiten van mijn kunstenaars-slash-schrijversbrein maar op de mobiele opiniepagina van de New York Times las ik net een mooie, grappige analyse.
In een deel van Amsterdam waar ik niet woon, zou ik nu leven zonder stroom. In 'Zuid'. Krijg er rare associaties bij. 'Zuid' versus 'Centrum' en 'Noord' en... Het eerste wat ik me afvraag is wanneer het dichterbij komt. Als een nationale ramp staat het bericht op de NOS app bovenaan. Chaos, geen trein, families met kinderen ontbijten in het donker.
Ik kijk verbaasd naar een nieuwsitem op televisie. De bergheggenmus is op in ons land gesignaleerd!
Verhalen vertellen, oude verhalen zien sterven doordat ze onder de voet worden gelopen door nieuwe, sterkere verhalen, bekende verhalen tegenkomen in de bij toeval opgevangen verhalen van vreemden.
De koelkast kent zijn kracht en neuriet zijn ingebouwde lied.
Thuisgekomen van een fijn dagje aan het strand dat zich als uitje in mijn leven met gemak in de top tien van ongecompliceerd geluk heeft weten te wringen, geniet ik nog wat na met een tv-diner op de bank. Man kijkt tevreden de finale van de Tour, hond likt geduldig het zand van haar poten.
Whenever I grab the TV guide lately there’s a film on with Scarlett in it.
Of ze in het echt ook roken, vroeg ik me af, en de trek in een eigen sigaret nam meteen behoorlijk toe.
So, everything is about speed in Sochi. Split seconds, a wink of an eye.
Surfing the TV channels in order to find the Sochi Opening Ceremony, I run into an episode of a show called Breaking Amish, channeled by TLC.
Ik kijk op het journaal naar de uitreiking van de Grammy’s en een in sneeuwwit kostuum gehulde Madonna zingt kraaienvals dat zij eigenlijk geen wandelstok nodig heeft.
A deeper look at the titles that are covered in a whole book dedicated to this phenomenon, entitled Twitterature The World’s Greatest Books Retold Through Twitter, teaches me a new insight.
Onlangs besteedde ik een hele dag uit mijn leven online. Ik had een speciale reden: op 2 december was het precies een jaar geleden dat ik begon met mijn eigen blog.
Ik zet blij een paar stappen in zijn richting, terwijl een woordenstroom zijn mond verlaat en mij tegemoet dwarrelt, een die volledig gewijd is aan de schoonheid van de serie Borgen, en ik reageer positief op allerlei feitjes die hij in de lucht gooit, vooral op het feit dat het draait om een sterke vrouw aan het roer, en dat haar familie het moeilijk heeft, enzovoort, tralala.
Vandaag is het vrijdag en ik klik een beetje per ongeluk op een reclame voor een voorstelling van Jan Fabre op de website van Kunstbeeld, klik door en beland op die van de Amsterdamse Stadsschouwburg, en wordt bijkans omvergeblazen door een stormwolk van reclameteksten.