Hallo
Over hallo in het Litouws en snoepjes in supermarkten.
Over hallo in het Litouws en snoepjes in supermarkten.
Over de vrouw van en de vrouw in oorlogsfilms een paar gedachten
over meisjes en paarden en Lalalanding
Nieuwjaarsduikersnostalgie
schrijven met je tanden klinkt leuker dan het is gisteravond trakteerde ik mezelf op een avondje filmkijken op tv
van draaien word je duizelig als je denkt aan duizelingen
Ik loop achter een man met een maatstok in zijn kontzak.
Bergop wandelen, beetje klimmen, kuiten spannen, buiten adem.
Dragen we stipjesjurken als een symbool van het einde van de zomer?
Tijdens het rennen denk ik vaak aan schrijven. Ik denk aan een gedachte die ik had tijdens het wakker worden.
Naar aanleiding van het nieuws over de aanslag in Sri Lanka, dacht ik na over de doden. Ik lees dit blog voor op mijn nieuwe podcast, zie link in tekst.
En weer was ik niet van plan om televisie te kijken. Vrijdagavond, acht maart, vrouwendag nota bene. Zappend zoeken naar een kwaliteitskanaal kwam ik uit bij Leaving Neverland.
Met de trein vertrokken we na een wonderschone week in Berlijn. Uitgezwaaid door de moeder van mijn man, met Duitse Kuchen in onze magen, de middag was nog jong. Buiten was de wind weer opgestoken.
Elke vrijdag post ik een blog over vliegen, dit is de tweede aflevering. De vorm wisselt, de teksten zijn een soort onderzoek voor mijn derde roman Lalalanding.
Over de klank van de cello is me nog nooit iets gemeens ter ore gekomen. Iedereen is er verliefd op. Een nieuwe epidemie lijkt te zijn uitgebroken, de mensheid lijdt aan cellofilie. Er heerst een algemene opinie over de cello, de klank is warm, en doet denken aan een menselijke stem.
Gisteravond heb ik tot laat in de roman De weergekeerde bloem van Wessel te Gussinklo zitten lezen. In de woonkamer hing een wolkje, klein, wit, ik had er geen ruimte voor. To be honest. Klaar nu, zei ik op een gegeven moment. Het ding loste langzaam op, een kaars ontbrandde.
Hij is overleden, mijn oude vadertje. Ik heb inmiddels tientallen malen aan mensen een appje gestuurd: 'Het zat eraan te komen.' Ik was voorbereid op zijn dood.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Mislukte foto's bestaan niet De oude en de nieuwe zalen van het Fotomuseum in Den Haag zijn tot tien september van dit jaar gevuld met het werk van de Haagse fotograaf Gerard Petrus Fieret. Een overdonderende hoeveelheid analoge afdrukken van een hyperproductief kunstenaar. De man was een bekende Hagenees, fluistert de vriendin die mij vergezelt. Ze woont zelf al lang in het Haagje.
Barry Gibb trad op tijdens Glastonbury. Ik at voor de tv met het bord en schoot. Dacht aan de tijd van Travolta.
Als schrijver ben je tot over je oren verliefd op je personages, zou het echt? Er is iets met mijn oren, daarover de komende tijd meer, veel meer. Ik heb elfenoren.
Op 12 augustus 1955 overleed Thomas Mann. Hij schreef prachtige boeken. In De toverberg komt de dood met mooie woorden tot leven.
Honderd woorden over dagelijkse dingen uit leven van schrijver en kunstenaar, omgang met mensen dieren en dingen.
dan verdwijnt iemand voorgoed uit zicht - uit jouw zicht - zeg dat even voor de duidelijkheid - daarginds doemt hij op steekt over op het moment dat jij twijfelt over richting - ook oversteken is te simpel - hij verdwijnt weer
Morgen repeteer ik voor het eerst met de hond, de huur hond zoals ik hem grappend noem. Voorbereid zijn bevordert een ontspannen attitude, je goed voorbereid voelen verhoogt de concentratie, het vergroot de inhoud van de mentale en fysieke reservetank voor als de dingen anders lopen dan je hoopt of gewoon verwacht.
Wanneer je haastig door de regen loopt, word je sneller nat. Wie het weer tot onderwerp maakt lijkt gedoemd om te vervallen in pseudo aforistische kapriolen, verbale producten van bedenkelijk allooi.
Ik had er enorm veel zin in, maar ik voelde steeds spanning.
O, zomertijd, wat doe je ons aan!
De zondag zingt van zon en dat de dag nog jong is. Ik zit in de trein en bedenk nog niet dat het met de auto prettiger geweest was.
En dan loop je zacht, je sluipt (weer) als een schoolkind zonder zorgen op de vrije zaterdag.
kijk toch aan die rok, een mooi model, een fijne plooi, de lengte flatteus tot net op de knie.
Waarin zou nu precies de sensatie van vuurwerk zitten?
Ik sta bij de bakker op de vrijdag na Kerstmis en koop een muffin, zonder extra’s, vanille.
Vandaag is het vrijdag en ik klik een beetje per ongeluk op een reclame voor een voorstelling van Jan Fabre op de website van Kunstbeeld, klik door en beland op die van de Amsterdamse Stadsschouwburg, en wordt bijkans omvergeblazen door een stormwolk van reclameteksten.