Amerikaan
over de verkiezingen in Amerika
over de verkiezingen in Amerika
take a break when you are writing
about bobcats and tiny forests in Massachusetts
about handwriting and writing online
collecting personal notes is close to becoming an archive
Art impression around one art work or phenomenon
my handwriting used to be different than it is now and I mean before my childhood
About One Work is a new series of short texts online by Emily Kocken about one art work, book, phenomenon etc.
There was another fire, such a dramatic one, the Notre Dame in all her glory, burning on TV.
Maybe the gun could be replaced. With something else. With something else that is hurtful too but not immediately lethal. What to be used when you real-ly want to make a point, or kill off your rage? Silence the demonic voices within, forever?
Going outside to celebrate and reflect on an approaching full moon. Many names are current these days, as ‘pink moon’.
Valentine. The sound of paper hearts. Secrets. Soft. The smell of dried rose petals. Pink. Red. Words of love, friendship, kindness, admiration, courage. Love.
The book came as a dystopian answer, mocking the fear of many Frenchmen to be able to continue to live the life they used to live and loved.
en toen stond de vrouw toch met tranen in de ogen voor het laatst in de tuin naar het huis van haar ouders te kijken
A brief alphabetical meditation little stepping stones to help structure the next weeks culminating in the next full moon
365 pointless words (about Brexit)
Today is Thomas Mann’s birthday. He was born in 1875 (Lübeck, Germany). All over the world societies dedicated to his name and fame will have some kind of memorial moment.
Honderd woorden over dagelijkse dingen uit leven van schrijver en kunstenaar, omgang met mensen dieren en dingen.
In honderd woorden een deel van mijn (werk) dag.
ik zit rechtop in mijn logeerbed, laptop op schoot. is slapeloosheid en creativiteit een nieuw power duo?
dan verdwijnt iemand voorgoed uit zicht - uit jouw zicht - zeg dat even voor de duidelijkheid - daarginds doemt hij op steekt over op het moment dat jij twijfelt over richting - ook oversteken is te simpel - hij verdwijnt weer
on my way to places and meeting people animals and places
The pencil is a powerful tool, carrying more symbolic weight than his fragile object body often can. A tool of protest often.
They arrive by car, mother and daughter, I open the garage door of the studio complex and let them in. The cello is still asleep and lies as a lazy dog in the back.
The title (Imperativo!) says it loud and clearly. It states the content with no delay. The second title (Femina e Canino) addresses two partners in crime ruling the waves of this paper (by)product generated during the process of developing the Come-Go-Stay project
While making conversation, I should talk directly and seriously about my latest drawing called ‘Bridal Room’, a work on paper (90 x 100 centimeters) that plays a modest part in the art exhibition Come-Go-Stay.
Me and my lookalikes try to eat the same food during rehearsals, food I bring to the table, as a mother to her children in a way.
At the Haags Gemeentemuseum they showed older works as well, figurative, resembling Willem de Kooning (I heard someone say). There was a room dedicated to the Rothko Mondriaan connection.
In general the consensus on how to behave in the theatre died after the famous Dutch Actie Tomaat. Maybe I should be more precise and say before in stead of after, since those tomato throwing theatre lovers (often makers themselves) wouldn't have been able to stretch out their arm and act the way they did.
De koelkast kent zijn kracht en neuriet zijn ingebouwde lied.
Risky business: writing about the full moon. One may be mistaken for a witchy type of person, dancing around naked outdoors in a field once a month.
Mourning is defined by universal rules.
Whoever saw the film, remembers this flute, played by the then über famous Gheorghe Zamfir.
It was early evening, there was a breeze and I decided to take care of the long, grassy wild flowers that were hanging in large pots on my balcony. The lady called, her voice was carried easily on the tail of an elegant whirl of wind.
I am staring at circles printed in a German art magazine
Whenever I grab the TV guide lately there’s a film on with Scarlett in it.
Now that the Sochi Super Sport Show is finally over, everything is getting back to normal.
So, everything is about speed in Sochi. Split seconds, a wink of an eye.
Surfing the TV channels in order to find the Sochi Opening Ceremony, I run into an episode of a show called Breaking Amish, channeled by TLC.
The guy who usually is cleaning the hall in the building at this hour once a week is not here.
A deeper look at the titles that are covered in a whole book dedicated to this phenomenon, entitled Twitterature The World’s Greatest Books Retold Through Twitter, teaches me a new insight.
Since I write on a more intense level I have a tendency to read more.
There was a time when I was disgusted by the idea of Christmas.
So I just wrote about the full moon and while I was writing about it, the fullness of the moon had already surpassed his fullness, by hours really.
The fetus, or shall I say, the small figure or figurine is curled up as fetuses usually are.
I started blogging one year ago for the sheer love of writing.
Today is the first day since many years that I walk around without the forecast of a portion of the veggie version of the traditional Thanksgiving turkey.
Mag je ontroerd zijn door iets wat iemand je vertelt over een boek dat je nog (bij lange na) niet geschreven hebt? Weet ik nog precies wat ik aan hem vertelde?
De baslijn van het liedje valt vandaag weg omdat de pianist van de schoolband naar de Voedselbank moet.
Zeg het maar: zwart is een kleur, geen kleur, kiezen kan, opzoeken mag. Ik lees de novelle Koprot van Harry Vaandrager en voel een groeiende behoefte om te schreeuwen. Ik doe het niet.
Allerzielen zegt de regen en ik fiets door het Vondelpark op weg naar mijn celloleerling, een oudere dame die in een pension woont.
De reiger is sinds die onvergetelijk grappige sketch van Draadstaal waarin de waanzin van het woord reiger de veren van het arme beest voorgoed besmeurt, echt een dier om in de gaten te houden.
Ik zet blij een paar stappen in zijn richting, terwijl een woordenstroom zijn mond verlaat en mij tegemoet dwarrelt, een die volledig gewijd is aan de schoonheid van de serie Borgen, en ik reageer positief op allerlei feitjes die hij in de lucht gooit, vooral op het feit dat het draait om een sterke vrouw aan het roer, en dat haar familie het moeilijk heeft, enzovoort, tralala.
Dierendag. De heilige Franciscus twitterde zich suf tot een wolk vogels en wist de veelheid aan soorten te waarderen.
De biggetjes zijn postuum beroemd. Een kunstenaarscollectief wilde weten hoe het was om een tosti te maken, en ving dankzij veel media exposure de aandacht van een groot publiek.
Eigenlijk had het er stil moeten zijn, geen muziek, hoe goedbedoeld de sierlijk klinkende barokklanken ook zijn die uit de fijne speakertjes komen.
Mijn vriend en ik kijken samen, op de bank, naar de finale van De slimste mens. Blij zijn we met de overwinning van Pieter. Hij was echt beter dan de anderen. Hij wist meer, veel meer.
Het is lang geleden dat ik mijn toevlucht zocht tot de openbare ruimte.
Met een dierbare jeugdvriendin struin ik op een regenachtige nazomermiddag rond in het Amsterdamse Foam. We bewonderen met instemmend gemurmel de modefotografie van Edward Steichen, grootmeester van het grijspalet, een tentoonstelling die eer betoont aan een fotograaf met een absurd goed oog voor de plaatsing van zijn modellen in een ijzingwekkend strakke setting.
In gedachten lig ik in haar armen. Wie zegt dit nog van een intieme zwempartij met de zee? Is er misschien iemand die nu voor een vroeg ochtendbad in de zee ligt en dit denkt? Ik zou dit echt graag willen weten.
Alle ramen en deuren staan open van alle huizen in de straat, zowel aan de voorkant, als achter. Geluiden van borden die in de gootsteen worden neergezet klinken op, een hond blaft, op het balkon wordt een flesje bier geopend.
Nee, ik kende niemand van de inzittenden, de overledenen, de gewonden, de survivors, en nee, ik heb weinig tot niets met het Santiago gebeuren.
Wat doe je wanneer je een wolkenloze hemel treft op de dag dat je besluit dat je wolken wilt tekenen?
Nu de lagere scholen vrij zijn in Amsterdam, wordt het stiller en stiller in de stad en wanneer straks de ‘bouwvak’ begint, is het helemaal genieten geblazen.
Eigenlijk mag het niet. Deze twee uitzonderlijke plantsoorten verwisselen. Het is een schande, echt, om de namen niet exact te weten.
Je kunt geen winkel of galerie in San Francisco binnenlopen, of je wordt op deze bijzonder vriendelijke wijze begroet.
In de bibliotheek gelegen op de top van Portrero Hill, vindt de jonge bibliothecaris het bomenboek: The trees of San Francisco.
Eindelijk een ervaring die iedereen heeft weten te omsluiten. Ideaal. Leve de sirene.
Afgelopen zaterdag reisde ik af naar Antwerpen om de laatste dag van de eerste tentoonstelling in de nieuwe ruimte van Zeno X galerie te kunnen meemaken.
Op een openingsborrel georganiseerd door twee vriendinnen die ook in de kunsten werken, ontmoet ik een Engelsman.
Niets is erger dan wanneer iemand die je vertrouwt je bedriegt.
Het is dit jaar op 12 mei Moederdag en dat Joseph Beuys precies op deze dag geboren is (in 1921), is stom toeval.
Ben ik het beu om het alweer over de oorlog te hebben?
‘De explosieven beginnen op mijn ribben te drukken, dwars door de draagband heen.’
Aan het woord ‘ras’ kleeft narigheid.
Ik ben bezig, zeg ik. Tegen wie ik dit zeg? Het doet er niet toe tegen wie ik het zeg.
Het babypopje dat ik met twee vingers op het rubberen borstkasje moet reanimeren, is een cleane versie van de Bride van Chucky maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Zelden lees ik een titelbordje.
Snurken, de een met zijn mond open (man), de ander (hond) houdt de kaken op elkaar.
Toen de pianiste en componiste Henriëtte Bosmans gevraagd werd of ze docent wilde worden aan het Rotterdams conservatorium in 1943, weigerde ze.
Dat je je voor een paar rotcenten niet eindeloos hoeft te laten uitwringen.
Op donderdag wandel ik door de zonovergoten straat en ik geniet. Zo moeten de mensen zich voelen die nu op wintersport zijn. Wat een luxe, die zon.
Tijdens een aflevering van het sleazy televisieprogramma Sexcetera zag ik ze voorbijkomen: de pony girls, in de mond een metalen bit, met knielange rijglaarzen.
Afgelopen week ben ik vijftig jaar geworden. De enige opluchting die ik voelde was over de afwezigheid van een levensgrote Sara pop voor de deur.
In gedachten laat ik ze rondlopen, een echtpaar dat tijdens de opening door de galerie schuift, de winterjassen dichtgeknoopt tot aan de kin.
Omdat het hier te druk is met de laatste dingen voor de opening van komende zaterdag besluit ik het bloggen voor deze week te laten.
Ik voel me soms gevierendeeld en dat komt nergens anders door dan door het leven zelf. Het is een leven dat ik zelf heb gekozen.
In Duitsland ontstond een jaar terug ophef over een beeld van een politievrouw, hurkend afgebeeld, broek omlaag. Plassend. De ophef was buiten proportie.
Duizenden fotoafdrukken liggen uitgedroogd in een bak, ooit gevuld met misschien wel duizenden liters water. Ik kijk naar de grootste ontwikkelbak aller tijden.
Niet alleen verbaast het me dat mensen de mooiste dieren afmaken voor het bevredigen van hun honger, dat ze dit schaamteloos doen maakt het erger.
Vrijdag. Deze vrolijke naam die de laatste dag van de werkweek aankondigt dekt de lading van mijn vrijdag eigenlijk nooit.
De krant ligt nog ongelezen op de bank. De koppen op de voorpagina hoef ik niet te lezen om te weten wat het belangrijkste nieuws is.
Virtuele vrienden behoren zelden tot de kring van intimi. Waarom zou je met elkaar in het virtuele verkeren als er een reële connectie bestaat?
Dit is de eerste keer dat ik serieus aan het nadenken ben over de kunst van het bloggen. Het woord ‘kunst’ legt de lat meteen lekker hoog.