hee-seung choi en emily kocken resonance 23 november 2025 - 20 december 2025 Resonance is een duo-tentoonstelling van Hee-Seung Choi en Emily Kocken, waarin installaties en tekeningen voortkomen uit persoonlijke en sociale ruimtes. Tijdens de tentoonstelling voeren de kunstenaars op, waarbij stemmen samensmelten met de werken en de resonantie tot leven brengen.
Bij Broese Utrecht op 25 september
Amerikaanse verkiezingen
Een nieuwe nieuwsbrief is in aantocht
Over handschrift en schrijven online
ontmoetingen met mensen in mijn nieuwe dorp Loenen aan de Vecht
is het constructief? woede. een woord waar ik meteen vlammen bij zie
serie blogs over de stem
ik stel me een balkonscène voor
Lezen is niet leuk was het mantra van de televisieuitzending van 'Dit is M'.
schrijven met je tanden klinkt leuker dan het is gisteravond trakteerde ik mezelf op een avondje filmkijken op tv
was mijn handschrift vroeger anders dan nu vraag ik me af nu ik onderzoek doe naar een manier om van taal en tekenen meer een eenheid te maken
net mijn manuscript naar mijn redacteur gestuurd, maar dit terzijde, ik had een deadline voorgesteld, negen september, en begon op negen juni met het in elkaar steken van de moederversie van mijn derde roman
Oui, Paul Valéry lezen, ik kan het iedereen aanraden.
brief aan de buren (1) een kattebelletje
Over discriminatie, slechtbedoelde grappen, en de openbare ruimte.
Emily Kocken is één van de storytellers tijdens Mariëlle Videler's Bird Bath expositie bij Lumen Travo Gallery in Amsterdam
In maart schrijf ik in Parijs aan mijn derde roman Lalalanding.
In Parijs schrijf ik brieven aan mensen die ik meestal online heb ontmoet.
Emily Kocken zal ronkende manifesten uit de kunst en filosofie ontleden op waarheid en zeggingskracht.
Vandaag kom ik een notitie tegen over Marie-Antoinette.
Ingekorte versie van mini-lezing samen met Thijs Lijster op het Noorderzon Festival for Performance Art in Groningen op 24 augustus 2019.
Of ik ben superdirect, een advies die ik ooit kreeg van een muzikant met een band: zeg gewoon tegen mensen dat ze je boek moeten kopen! In de muziekwereld is dat de normaalste zaak van de wereld. Waarom niet als je schrijft? Goed, doe ik het meteen, bij deze dan!
In de trein op de terugweg van een reis naar Berlijn passeren we een typisch Duitsig bouwsel op een rots op een hoge heuvel.
NATUURLIJk maakt een schrijver lijstjes van te vaak gebruikte woorden. Bij de les blijven, heet dat, voordat het te laat is.
Het was vroeg in de ochtend en op weg naar mijn werk begon de wind op te steken.
Over storm en gedrang gesproken; dit was het weekend van de protestmarsen in Amsterdam. Zaterdag de internationale vrouwenmars, en gisteren de klimaatversie.
Elke vrijdag blog ik over vliegen in aanloop naar de schrijffase van mijn derde roman Lalalanding dat in 2020 verschijnt bij uitgeverij Querido.
Over de klank van de cello is me nog nooit iets gemeens ter ore gekomen. Iedereen is er verliefd op. Een nieuwe epidemie lijkt te zijn uitgebroken, de mensheid lijdt aan cellofilie. Er heerst een algemene opinie over de cello, de klank is warm, en doet denken aan een menselijke stem.
Lastig om voor mezelf toe te geven dat ik gisteravond met tegenzin het eerste halfuur van het televisieprogramma Zomergasten zat te kijken.
Over wakker worden, opstaan, de geluiden horen van je lief, de voordelen van de vroegere telefoon.
Over openingstijden en 24/7 bereikbaar zijn.
Over een voicemail bericht en schorre stemmen, hoesten, een benauwd vadertje, liefde en empathie.
Laatste gastblog door neerlandicus Guus de Bakker die eerder prachtige stukjes schreef over zijn leeservaringen met mijn roman De kuur. Deze laatste keer schrijft hij over de personages.
Hij is overleden, mijn oude vadertje. Ik heb inmiddels tientallen malen aan mensen een appje gestuurd: 'Het zat eraan te komen.' Ik was voorbereid op zijn dood.
Weet je, de pietjes op het sinterklaasjournaal doen me ergens aan denken: de zeven dwergen, ja, die uit het sprookje Sneeuwwitje, beetje Westers, en we kennen allemaal vooral de Disneyversie. Misschien is dat juist wel leuk.
Het lichaam is een instrument, een stuk inwisselbaar gereedschap. Jong is de huid op de handen, des te groter de neiging bij de leiders om deze zachtheid te breken, door de zinloze, eindeloos ronddraaiende bewegingen ogenschijnlijk versterkt tot totale vernietiging volgt. Dat is hier vrij extreem gesteld en toch denk ik niet dat de grensoverschrijdende lichamelijke arbeid de luisteraar tijdens het luisteren naar Lichtblauw zal opvallen.
Met stemmen (en tekst, geluidseffecten, muziek) kun je een bijzondere en tegelijkertijd uitermate herkenbare wereld oproepen. De pijlers zijn sociale klasse, ras, leeftijd, sekse. Wanneer je personages slechts kunt horen en niet kunt zien, moeten ze meteen van elkaar zijn te onderscheiden zijn, wil de luisteraar het zonder al te veel extra inspanningen kunnen volgen. Daar zijn technieken voor, en trucs.
Op donderdagavond 5 oktober scheen een volle maan op de Culture Club van We Are Public in De School. In een kamertje in een groot schoolgebouw in Amsterdam West las ik voor uit De kuur.
Driedelige blogserie over het schrijven van Lichtblauw, een radiohoorspel (30 minuten) in opdracht van het Letterenfonds en AVROTROS.
Makkelijk voor de critici om de aflevering van gisteravond, de slotaflevering van zomergasten af te kraken. Ik zit er ook elke week klaar voor, Mac op schoot, tv aan, en vooral het eerste uur is het prijsschieten.
Voor de tweede keer neemt gastblogger en voormalig docent Nederlands Guus de Bakker ons mee op een close-reading avontuur van De kuur.
Guus de Bakker was zijn hele leven docent Nederlands. Hij las De kuur en schrijf erover. Hij schreef dat hij meer zou schrijven! Een gastblog in delen dat belooft wat!
Toespraak door Michiel van Zuylen ter gelegenheid van de tweede presentatie van De kuur op 10 juni bij C&H Gallery in Amsterdam
Lezen en schrijven is een spel van verdwijnen en verschijnen. Verdwalen in de tijd.
Als schrijver ben je tot over je oren verliefd op je personages, zou het echt? Er is iets met mijn oren, daarover de komende tijd meer, veel meer. Ik heb elfenoren.
Ik maak mij weinig illusies over originele analytische capaciteiten van mijn kunstenaars-slash-schrijversbrein maar op de mobiele opiniepagina van de New York Times las ik net een mooie, grappige analyse.
In de parallelle werelden waarin ik leef, trouwt het ene idee snel met het andere, om van de gramschap en wraak die in de huidige wereld geldt, af te zijn. Helaas verandert alles sneller, en sneller.
"Bang voor vuurwerk vannacht?" Ontmoeting ‘eén’ met de buitenwereld eerste dag van 2017 is met de buren.
Mooi versus lelijk. Welke woorden mag je niet gebruiken?
In honderd woorden een deel van mijn (werk) dag.
Op uitnodiging van het Letterenfonds en Jonas Kooyman, organisator van Shut Up and Write, nam ik deel aan de opening van de derde serie.
Schrijf je gewoonlijk met potlood? Dan is het tijd om de laptop te gebruiken. Gek genoeg associeer ik handmatig schrijven (met potlood) met het ontwerpen van een schets, puur door het materiaalgebruik. De schrijver is dan (even/ook) kunstenaar, een tekenaar; de tekst ontstaat teken voor teken, letter voor letter, woord voor woord, direct en tastbaar is het contact tussen hand en papier.
Een toerist houdt je aan op straat. Vergeef me, zegt hij. Je wilt doorlopen maar iets onverklaarbaars houdt je tegen.
Mijn Word spellingscorrector merkt 'hippigheid' aan als een fout, en geeft de woorden 'happigheid' en 'kippigheid' als alternatief.
Boekenbal: een schrijver die kan zingen is als een schrijver die kan springen en een schrijver die de dingen naar zijn hand zet.
Rituelen zijn hot maar ook op hun retour.
Bij de brief een kleine instructie om het werk een dag lang in de hotelkamer op te hangen. Ik deed het, echter even, zag namelijk dat de grote vellen geniet zich meer leenden voor een rustige contemplatie van mijn kant en vertrouw aan de lezer van dit blog beelden toe van een haasje aan de voeten van een grote man, terwijl ik met mijn rugzak op de bergen introk voor een wandeling in de ijlste lucht waar je adem van gaat stokken.
Ik was bekaf van het wand’len, en had net als de andere gasten in de andere kamers mijn bergschoenen op de rubberen bergschoenmat gelegd, buiten mijn hotelkamer, op de gang.
Ze gillen, de sirenes. De zieke kinderen worden en colonne ergens heen en na afloop terug naar huis of ziekenhuis gebracht.
Een blogserie over de rol van de cirkel in mijn artistieke praktijk
Of ze in het echt ook roken, vroeg ik me af, en de trek in een eigen sigaret nam meteen behoorlijk toe.
We gaan geen internet nemen, zeg ik vrijwel meteen als hij binnenkomt om de ruimte nader te bekijken.
Ik kijk op het journaal naar de uitreiking van de Grammy’s en een in sneeuwwit kostuum gehulde Madonna zingt kraaienvals dat zij eigenlijk geen wandelstok nodig heeft.
Fascinerend is een wijs woord om te gebruiken wanneer je een lang gesprek over wat dan ook wilt hebben.
Ik sta bij de bakker op de vrijdag na Kerstmis en koop een muffin, zonder extra’s, vanille.
Vannacht was het formeel volle maan.
Laat ik het eens proberen, was mijn insteek, toen ik hier neerstreek, in de OBA, also known as Openbare Bibliotheek, de centrale, aan het IJ, op een fauteuil (grijs) met veel ruimte voor extra opbergacties.
Onlangs besteedde ik een hele dag uit mijn leven online. Ik had een speciale reden: op 2 december was het precies een jaar geleden dat ik begon met mijn eigen blog.
De baslijn van het liedje valt vandaag weg omdat de pianist van de schoolband naar de Voedselbank moet.
Ik zet blij een paar stappen in zijn richting, terwijl een woordenstroom zijn mond verlaat en mij tegemoet dwarrelt, een die volledig gewijd is aan de schoonheid van de serie Borgen, en ik reageer positief op allerlei feitjes die hij in de lucht gooit, vooral op het feit dat het draait om een sterke vrouw aan het roer, en dat haar familie het moeilijk heeft, enzovoort, tralala.